o bosque de alén do mundo

"Now, friend, by the clear of the moon and this firelight will I tell what I may and can of my tale. Thus it is: If I be wholly of the race of Adam I wot not nor can I tell thee how many years old I may be. For there are, as it were, shards or gaps in my life, wherein are but a few things dimly remembered, and doubtless many things forgotten. I remember well when I was a little child, and right happy, and there were people about me whom I loved, and who loved me. It was not in this land; but all things were lovely there; the year's beginning, the happy mid-year, the year's waning, the year's ending, and then again its beginning. That passed away, and then for a while is more than dimness, for nought I remember save that I was. Thereafter I remember again, and am a young maiden, and I know some things, and long to know more. I am nowise happy; I am amongst people who bid me go, and I go; and do this, and I do it: none loveth me, none tormenteth me; but I wear my heart in longing for I scarce know what. Neither then am I in this land, but in a land that I love not, and a house that is big and stately, but nought lovely.

Then is a dim time again, and sithence a time not right clear; an evil time, wherein I am older, well-nigh grown to womanhood. There are a many folk about me, and they foul, and greedy, and hard; and my spirit is fierce, and my body feeble; and I am set to tasks that I would not do, by them that are unwiser than I; and smitten I am by them that are less valiant than I; and I know lack, and stripes, and divers misery. But all that is now become but a dim picture to me, save that amongst all these unfriends is a friend to me; an old woman, who telleth me sweet tales of other life, wherein all is high and goodly, or at the least valiant and doughty, and she setteth hope in my heart and learneth me, and maketh me to know much . . . O much . . . so that at last I am grown wise, and wise to be mighty if I durst. Yet am I nought in this land all this while, but, as meseemeth, in a great and a foul city."

"And then, as it were, I fall asleep; and in my sleep is nought, save here and there a wild dream, some deal lovely, some deal hideous: but of this dream is my Mistress a part, and the monster, withal, whose head thou didst cleave today. But when I am awaken from it, then am I verily in this land, and myself, as thou sees me today…”

The Wood beyond the World

William Morris

1894

traducido ao galego por Tomás González Ahola

O bosque de alén do mundo

 Santiago de Compostela, Urco Editora 2008

“Agora, meu caro amigo, baixo a luz da lúa e a carón desta fogueira heiche contar todo o que podo sobre a miña vida. Non sei se realmente pertenzo á raza dos fillos de Adán, tampouco che podo dicir cantos anos teño. Na miña vida hai espazos baleiros e outros dos que só podo lembrar episodios soltos e escuros e, sen dúbida, moitas cousas que xa esquecín. Lémbrome ben de cando era pequena, era unha rapaza feliz e estaba arrodeada de xente á que quería e que me quería. Non foi nesta terra. Todo era marabilloso no comezo do ano, no feliz verán, ao chegar ó outono e cando o ano acababa e comezaba outro novo. Todo aquilo pasou e despois, durante un tempo, todo foi escuridade e non teño lembranzas de nada, agás de que seguía existindo. Do que veu despois si me lembro: era unha doncela nova, sabía cousas e quería aprender máis. Porén, non era feliz, estaba rodeada de xente que non me quería así que marchei. Fixen isto por aquí, aquilo por aló. Ninguén me quería, ninguén me castigaba máis, no fondo do meu corazón, sentía saudade do que, non o sei. Daquela tampouco estaba nesta terra, senón noutra que non amaba, e nunha casa enorme e impoñente, máis non fermosa. Despois os recordos vólvense borrosos, chegou un tempo de pouca luz, maligno, onde era maior, case unha muller. Víame rodeada de moita xente, xente inhumana, cobizosa e mala. Tiña ganas de loitar, máis o meu corpo era feble. Había unha xente máis ignorante que me mandaba facer cousas que non me agradaban, unha xente máis covarde que eu que batía en min. Coñecín carencias, azoutes e toda clase de miseria.

Máis agora todo isto non é máis que unha imaxe esvaida da miña mente. Lembro só unha amiga no medio de todos os inimigos, unha anciá que me contaba doces historias dun mundo descoñecido, dun mundo onde toda a xente era nobre e aposta ou, cando menos, valorosa e heroica. Infundiu esperanza no meu corazón e ensinoume moitas cousas ... tantas que á fin converteume nunha persoa sabia, tan sabia que algún día podería chegar a ser poderosa. Así e todo, aínda non estaba neste país, senón nunha cidade grande e chea de maldade, penso.

“E despois é como se ficase durmida, e dese tempo de letargo non lembro ben, só de cando en vez hai algún soño caótico, ora fermoso, ora terrorífico. Nestes últimos está a miña Ama e aquel monstro cuxa cabeza fendiches hoxe. Máis cando espertei si que estaba nesta terra e era eu mesma, tal e como me ves agora ...”