o gran gatsby

In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I've been turning over in my mind ever since.

"Whenever you feel like cristicising anyone", he told me, ´just remenber that all the people in this world haven´t had the advantages that you´ve had.

He didn´t say any more, but we´ve always been unusually communicative in a reserved way, and I understood that he meant a great deal more than that.

In consequence, I´m inclined to reserve all judgements, a habit that has opened up many curious natures to me anda also made me the victim of not a few veteran bores. The abnormal mind is quick to detect and attach itself to this quality when it appears in a normal person, and so ir came about that in college I was unjustly accused of being a politician, because I was privy to the secret griefs of wild, unknow men. Most of the confidences were unsought-frequently I have feigned sleep, preoccupation or a hostile levity when I realised by some unmistakable sign taht an intimate revelations of young men, are usually plagiaristic and marred by obvious suppressions. Reserving judgements is a matter of infite hope. I am still a little afraid of missing somethimg if I forget that, as my father snobbishly suggested, and I snobbishly repeat, a sense of the fundamental decncies is parcelled out unequally at birth.

And, after boasting this way of my tolerance, I come to the admission that it has a limit. Conduct may be founded on the hard rock or the wet marshes, but after a certain point I don´t care what it´s founded on. When I came back from te East las autumn I felt that I wantes the world to be in uniform and at a sort of moral attention for ever; I wanted no more riotous excursions with privileged glimpses into the name to this book, was exempt from my reaction – Gatsby, who represented everything for which I have an unaffected scorn. If personalitu is an unbroken series if successful gestures, then there was something gorgeous about him, some heightened sensitivy to the promises of life, as if he were related to one of those intricate machines that register earthquakes ten thousand miles away. This responsiveness had nothing todo with that flabby impressionability which is dignified under the name of the “creative temperament” – it was an extraordinary gift for hope, a romantic readiness such as I have never found in any other person and person and which is is nor likely I shall ever find again. No – Gatsby turned out all right at the end; it is what preyed on Gatsby, what foul dust floated in the waake of his dreams that temporarily closed out my interest in the abortive sorrows and short-winded elations of men.

The Great Gatsby

F. Scott Fitzgerald 

Publicada orixinalmente por Scribner´s en Estados Unidos, 1925.

con ilustracións de Francis Cugat 

traducido ao galego por Laura Rodríguez Gómez 

e publicado como:

O Gran Gatsby 

Vigo, Ir Indo Edicións, 2002

Nos meus anos máis mozos e vulnerables, meu pai deume un consello qeu non me para de dar voltas na cabeza dende entón.

- Cando teñas ganas de criticar a alguén -dixo-, recorda que non todo o mundo tivo as mesmas vantaxes ca ti.

Non dixo máis nada, pero como entre nós sempre houbo moita comunicación aínda que dun xeito un tanto reservado, comprendín que quería decir moito máis.

A consuencuencia disto é a miña inclianción por reservar as miñas opinións sobre os demáis, unn costume qeu me llevou a coñecer xente peculiar e que tamén me fixo vítima duns cantos veteranos aburridos. As mentes atravesadas detectan rapidamente esta reserva miña e apéganse a ela a ela cando aparece nunha persoa normal. E así foi que na universidade fun acusado inxustamente de político, xa que estaba ao tanto das inquietudes secretas de homes descoñecidos e túzaros. Eu non buscaba a maioría destas confidencias; a miúdo teño finxido adormecemento, preocupación ou ben unha frivolidade hostil cando algún signo inequívoco me facía albiscar no horizonte unha confesión íntima. E isto porque as confidencias dos homes novos, ou polo menos os termos en que as expresam, normalmente son un plaxio e están distorsionadas por omisións evidentes. Reservar as opinións é unha cuestión de esperanza infinita. Aínda temo perder se esquezo, como dixo con esnobismo meu pai e eu repito do mesmo xeito, qeu ó nacer cada un recibe de maneira desigual o sentido dos bos costumes básicos.

E tras tal alarde de tolerancia debo admitir que esta ten un límite. O comportamento pode basearse nunha rocha dura ou ben en pantanos húmidos, pero chega un punto onde xa non me importa no que se basee. Cando volvín do leste o pasado outono, sentín que quería máis excursións escandalosas con olladas privilexiadas no corazón humano. Soamente Gatsby, o home que lle da nome a este libro, se librou da miña reacción. Gatsby, que representaba todo o que eu desprezo profundamente. Se a personalidade é unha serie continuna de xestos acertados, había algo magnífico nel, unha sensibilidade excepcional ante as promesas da vida, coma se tivese algo que ver cun deses complicados aparellos que rexistran os terremotos a máis de qeunce mil millas a distancia, este grao de sensibilidade non tiña nada qeu ver co débil instinto impresionable tan dignamente chamado “temperamento creaivo”. O seu era un extraordianrio don para á esperanza, unha disponibilidade romántica como nunca vira noutra persoa e que , probablemente, nunca máis verei. Non, o final Gatsby resultou non ser tan malo. Era o que obsesionaba a Gatsby, ese po sucio que levantaban os seus soños e que provocou durante un tempo o meu desinterese polas penas malogradas e polas alegrías minúsculas dos homes.