Master Yehudi chose me because I was the
smallest, the dirtiest, the most abject. ¨You’re not better than an animal¨, he
said, ¨a piece of human nothingness.¨ That was the first sentence he spoke to
me, and even though sixty-eight years have passed since that night, it’s as if
I can still hear the words coming from the master’s mouth. ¨You’re no better
than an animal, If you stay where you are, you’ll be dead before winter is out.
If you come with me, I’ll teach you hiw to fly.¨
¨Ain’t nobody can fly, mister¨, I said. ¨That’s
that birds do, and I sure as hell ain’t no bird.¨
¨You know nothing¨, Master Yehudi said. ¨You
know nothing because you are nothing. If I haven’t taught you to fly your
thirteenth birthday, you can chop off my head with an axe. I’ll put it in
writing if you like. If I fail to deliver on my promise, my fate will be in
your hands.¨
It was a Saturday night in early November, and
we were standing in front of the Paradise Cafe, a slick downtow gin mill with a
colored jazz band and cigarette girls in transparent dresses. I used to hang
around there on weekends, cadging handouts and running errands and hustling
cabs for the swells. At first I thought Master Yehudi was just another drunk, a
rich booze hound stumbling through the night in a black tuxedo and a silk top
hat. His accent was strange, so I figured him to be from out of town, but that
was as far as I took it. Drunks say stupid things, and the business about
flying was no stupider than most.
¨You get too high in the air,¨I said, ¨you
could break your neck when you come down´.
¨We’ll talk about technique later,¨the master
said. ¨It’s not an easy skill to learn, but if you listen to me and obey my
instructions, we’ll both wind up millionaires.¨
¨You’re already a millionaire,¨I said. ¨What do
you need me for?¨
¨Because, my wretched little thug, I barely
have two dimes to rub together. I might look like a robber baron to you, but
that’s only because you have sawdust for brains. Listen to me carefully. I’m offering
you the chance of a lifetime, but you only get that chance once. I’m booked on
the Blue Bird Specialat six thirty a.m.,
and if you don’t haul your carcass onto that train, this is the last you’ll
ever see of me.¨
Mr. vertigo
Paul Auster
publicada orixinalmente por Viking Penguin en Nova York, 1994.
traducida ao galego por Xosé Antón L. Dobao
e publicada como:
Mr. Vertigo
Santiago de Compostela, editorial Sotelo Blanco, 1996.
Tiña doce anos a primeira vez que camiñei sobre da auga. Ensinoume a facelo
o home de traxe negro, non vou eu agora pretender que aprendín o truco dun día
para o outro. O mestre Yehudi deu comigo
cando eu tiña nove anos; era un orfo que andaba á esmola duns patacos polas
rúas de Sant Louis. Traballou comigo arreo tres anos enteiros antes de me
deixar representa-lo espectáculo en público. Foi en 1927, o ano de Babe Ruth e
Charles Lindbergh, xusto o ano en que a noite empezou a caer sobre o mundo para
sempre. Seguino representando ata uns días antes da crise de outubro. O que eu
facía era máis grande do que aquelas dúas persoas puideran soñar nunca. Fixen o
que ningún ía facer de alí en diante.
O mestre Yehudi
elixiume por eu se-lo máis cativo, o máis porco, o máis abxecto.
-Non eres mellor ca un
animal –dixo-, un anaco de nada humana.
Foi a primeira frase
que me dixo. Malia pasaren xa sesenta e oito anos desde aquela noite, aínda é
hoxe o día que podo escoita-las palabras a xurdiren da boca do mestre.
-Non es mellor ca un animal. Se quedas onde estás,
morres antes de que chegue o inverno. Se vés canda min, ensínoche a voar.
-Pois é que ninguén pode voar, señor –dixen-. Iso fano
os paxaros, e pois é que eu non lle son un paxaro nin nada parecido.
-Non sabes nada –dixo o mestre Yehudi-. Non sabes
nada porque non es nada. Se non che dou aprendido a voar para cando fága-los
trece anos pódesme arrinca-la cabeza cun machado. Se queres póñocho por
escrito. Se non cumpro coa miña palabra, o meu destino estará nas túas mans.
Foi un sábado pola noite a primeiros de novembro e
estabamos diante do Café Paradise, una tasca fina do centro da cidade cunha
banda de jazz con músicos negro e vendedoras de tabaco con vestidos transparentes. Eu tiña o costume de deixarme
caer por alí as fins de semana, a ripar esmolas, facer mandados e apañar taxis
para a xente fina. Ó primeiro pensei que o mestre Yehudi non era máis ca outro
borracho, un cheas rico que andaba ás atoutiñadas pola noite, cun frac negro e una
chisteira de seda. Tiña un acento estraño, por iso imaxinei que non era da cidade,
pero de aí non daba pasado. Os borrachos di estupideces, e a leria aquela de
voar non era máis estúpida cás outras cousas.
-Suba alto de máis –dixen-, verá como rompe o
pescozo cando caia.
-Xa falaremos da técnica máis adiante –dixo o
mestre-. Non che é una habelencia doada de aprender, pero se me escoitas e obedece-las
miñas instrucións hannos voa-los millóns ás mans.
-Vostede xa é un millonario –díxenlle-. ¿Para que
me quere a min?
-Pois mira, meu godalliño miserable, non che teño
máis ca dúas cadelas no peto. Déboche parecer un magnate atracador, pero iso é
só porque tes serraduras no canto de cerebro. Escóitame ben. Estouche ofrecendo
a oportunidade da túa vida, pero só a vas ter una vez. Teño una praza no Blue Bird Special para as seis e media
da mañá; se non carrexas esa túa casca para o tren, esta é a derradeira vez que
me ves.
Ningún comentario:
Publicar un comentario