 |
| en.wikipedia.org |
No!” she said.
“Not the bloody parrot forest! Don’t take me on the slavers” route back to the
West Indies, for godsake!
And let the bloody
cat out, before it craps on your precious Bokhara!”
They have this in
common, neither has a native land, although he likes to pretend she has a
fabulous home in the bosom of the blue ocean, he will force a home on her
whether she’s got one or not, he cannot believe she is as dispossessed as he…
Yet they are only at home together when contemplating flight; they are both waiting
for the wind to blow that will take them to a miraculous elsewhere, a happy
land, far, far away, the land of delighted ease and pleasure.
After she’s got a
drink or two inside her, however, she stops coughing, grows a bit more
friendly, will consent to unpin her hair and let him play with it, the way he
likes to. And, if her native indolence does not prove too much for her – she is
capable of sprawling, as in a vegetable trance, for hours, for days, in the dim
room by the smoky fire – nevertheless, she will sometimes lob the butt of her
cheroot in the fire and be persuade to take off her clothes and dance for
Daddy, buys her pretties, allocates her the occasional lump of hashish, keeps
her off the streets.
Nights of October,
of frail, sickle moons, when the earth conceals the shining accomplice of
assassins in its shadow, to make everything all the more mysterious- on such a
night, you could say the moon was black.
This dance, which
he wanted her to perform so much and had especially devised for her, consisted
of a series of voluptuous poses one following another;
private-room-in-a-bordello stuff but tasteful, he preferred her to undulate
rhythmically rather than jump about and shale a leg. He liked her to put on all
her bangles and beads when she did her dance, she dressed up in the set of
clanking jewellery he’d given her, paste, nothing she could sell or she’d have
sold it. Meanwhile, she hummed a Creole melody, she liked the ones with ribald
words about what the shoemaker’s wife did at Mardi Gras or the size of some
fisherman’s legendary tool but Daddy paid no attention to what song his siren
sang, he fixed his quick, bright, darl eyes upon her decorated skin as if,
sucker, authentically antranced.
“Sucker!” she
said, almost tenderly, but he did not hear her.
She cast a long shadow in the
firelight. She was a woman of immense height, the type of those beautiful
giantesses who, a hundred years later, would grace the stages of the Crazy
Horse or the Casino de Paris in sequin cache-sexe and tinsel pasties, divinely
tall, the colour and texture of suede. Josephine Baker! But vivacity,
exuberance were never Jeanne’s qualities. A slumberous resentment of anything
you could not eat, drink or smoke, i.e. burn, was her salient characteristic.
Black Venus
Angela Carter
Chatto and Windus, 1985
traducido por Xela Arias
e publicado como
Venus negra
Edicións Xerais (Peto), 2001
-Non!- dixo ela-. Á maldita
fraga dos papagaios non! Por Deus, non me leves de volta pola ruta dos escravos
da India!
E deixa que saia o maldito
gato, antes de que cague na túa valiosa Bokhara!
Teñen iso en común, ningún dos dous ten patria, aínda que a el lle gusta finxir
que ela posúe un fogar fabuloso no seo dun océano azul. El imponlle un fogar
téñao ela ou non, non pode crer que estea tan desposuída coma el... Están sós
na casa e mais sábense moi xuntos cando matinan nunha fuxida; os dous agardan
que sopre o vento que os ha levar a un lugar milagreiro, unha terra feliz,
lonxe, moi lonxe, a terra do magnífico repouso e mailo pracer.
Despois de beber unha ou dúas copas, ela para de tusir, vira un pouco mais
amigable, permite que ela lle solte o cabelo e déixalle xogar con el, como a el
lle gusta. E, se non a domina a súa indolencia natural- pois é quen de
ennovelarse, coma nun transo vexetal, durante horas, durante días, no escuro
cuarto cabo do lume fumegante-, malia todo, ás veces, bota a cabicha do seu
cigarro ó lume e déixase persuadir de sacar a roupa e bailar para Papaíño,
quen, admite ela a contragusto canf¡do está en apuros, é un bo Papaíño,
mércalle cousas lindas, colócalle a ocasional pedra de haxix, mantena afastada
da rúa.
Noites de outubro, de fráxiles lúas coma fouces, cando a terra encobre o
resplandor cómplice dos asasinos na súa sombra, para facer todo aínda máis
misterioso; nunha noite así, poderíase dicir que a lúa é negra.
Este baile, que el quería tanto que ela representase e que ideara especialmente
para ela, consistía nunha serie de poses orxiásticas, unha atrás doutra;
material perfecto para cuarto-privado-nun-bordel, pero de bo gusto, el prefería
vela ondularse ritmicamente no canto de saltar e estarricar unha perna.
Gustáballe poñerse todas as súas pulseiras e abelorios para o baile, ela
cubríase co conxunto de xoias tintinantes que el lle dera, bixutería, nada que
ela non puidese mercar ou vender. Mentres tanto, ela cantaruxaba unha melodía
crioula, gustábanlle aquelas cantigas con letras obscenas tocante ó que facía a
muller do zapateiro ou o tamaño da ferramenta do pescador, pero Papaíño nunca
prestaba atención ó que a súa serea cantaba, el fixaba os rápidos ollos
brillantes e escuros sobre a súa pel adornada coma se, apampado, de veras
entrase en transo.
-Mamón!- dixo ela, case agarimosa, pero el non a escoitaba.
Producía unha sombra longa á luz do lume. Era unha muller de inconmensurable
altura, do tipo desas fermosas xigantes que, cen anos despois, habían encantar
os escenarios do Crazy Horse ou do Casino de París, envoltas en sensuais
abelorios e grilandas brillantes, divinamente altas, coa cor e maila textura do
ante. Josephine Baker! Pero a vivacidade e maila exuberancia non foron nunca
calidades de Jeanne. A súa característica máis notable era un lánguido
resentimento ante todo o que non se puidese comer, beber ou fumar, isto é,
queimar.
