www.fdungan.com |
"Everything else in the station was in a muddle,—heads, things, buildings. Strings of dusty niggers with splay feet arrived and departed; a stream of manufactured goods, rubbishy cottons, beads, and brass-wire set into the depths of darkness, and in return came a precious trickle of ivory.
"I had to wait in the station for ten days—an eternity. I lived in a hut in the yard, but to be out of the chaos I would sometimes get into the accountant's office. It was built of horizontal planks, and so badly put together that, as he bent over his high desk, he was barred from neck to heels with narrow strips of sunlight. There was no need to open the big shutter to see. It was hot there too; big flies buzzed fiendishly, and did not sting, but stabbed. I sat generally on the floor, while, of faultless appearance (and even slightly scented), perching on a high stool, he wrote, he wrote. Sometimes he stood up for exercise. When a truckle-bed with a sick man (some invalided agent from up-country) was put in there, he exhibited a gentle annoyance. 'The groans of this sick person,' he said, distract my attention. And without that it is extremely difficult to guard against clerical errors in this climate.'
"One day he remarked, without lifting his head, 'In the interior you will no doubt meet Mr. Kurtz.' On my asking who Mr. Kurtz was, he said he was a first-class agent; and seeing my disappointment at this information, he added slowly, laying down his pen, 'He is a very remarkable person.' Further questions elicited from him that Mr. Kurtz was at present in charge of a trading post, a very important one, in the true ivory-country, at 'the very bottom of there. Sends in as much ivory as all the others put together. . . .' He began to write again. The sick man was too ill to groan. The flies buzzed in a great peace.
Heart of darkness
Joseph Conrad
publicado orixinalmente na revista Blackwoods magazine en 1899 e
publicado como libro por Sun Dial en 1902
publicado como libro por Sun Dial en 1902
e posteriormente traducido ao galego como
Corazón da escuridade
Corazón da escuridade
por Manuel Outeiriño
Edicións positivas, 1997
www.edicionspositivas.com |
“Deille
a man ó milagre aquel e souben que
era o intendente xeral da compañía e que toda a contabilidade se facía na
estación. Saíra un intre, dixo, « por respirar un pouco de aire fresco». A súa
expresión soaba marabillosamente estraña, pola súa suxerencia de vida
sedentaria de oficina. A este tipo nin volo mencionaría, de non ser porque dos
seus labios escoitei o nome do home que está para min tan indisolublemente
unido ás lembranzas daqueles tempos. Amais, respectaba a ese tipo. Respectábao,
si. Respectaba os seus colares, os seus puños inmensos, o seu pelo cepillado.
Abofé que o seu aspecto era o dun manequín de perruquería, pero en medio da
desmoralización do país el mantiña a apariencia.Iso é ter costas. Os seus
colares almidonados e as súas pecheiras tesas eran signos de carácter. Levaba
alí case tres anos e, máis adiante, non me dei contido para non lle preguntar
como se arranxaba para lucir aquela roupa branca. Arrubiou, só o mínimo, e dixo
con modestia:« Ensineille a unha das nativas dos arredores da estación. Foi
difícil. Disgustáballe face-lo traballo». Logo este home acadara
verdadeiramente algo. E vivía dedicado aos seus libros, que estaban en perfecta
orde.
“Todo o resto da estación estaba ensarillado –cabezas,cousas,edificios. Chegaban e volvían marchar cordas de negros poeirentos cos pés desfeitos, unha chea de obxectos manufacturados, refugallos de algodón, doas e arames de latón pechábanse na escuridade e, a cambio, chegaba un precioso pingoteo de marfil.
“Tiven que esperar na estación dez días –unha eternidade-. Vivía nunha cabana dentro do cercado, mais para saír do caos ía por veces á oficina do intendente. Estaba feita de táboas horizontais, pero tan mal xuntas que cando se inclinaba sobre o escritorio cruzábano do pescozo ós calcaños tiras estreitas de sol. Para ver non cumpría abri-la grande contraventá. Alí tamén ía calor, zoaban coma o demo moscas grandes e non picaban, acoitelaban. Eu adoitaba sentar no chan mentres, con aspecto impecable (e mesmo suavemente perfumado), el escribía e volvía escribir empoleirado nun tallo alto. Ás veces levantábase por facer exercicio. Cando lle meteron alí un catre cun doente (algún axente inválido que traballaba máis arriba) amosou certa discreta contrariedade. « Os laios deste enfermo », dixo, « distráenme. E sen atención élle estremadamente difícil evita-los erros propios dos oficinistas neste clima».
“Un día comentoume, sen ergue-la cabeza: « No interior ha atopar ó señor Kurtz, sen dúbida ». Ó preguntarlle quen era Mr. Kurtz, díxome que era un axente de primeira e, vendo a miña decepción por tal información, engadiu de vagar, deixando descansa-la pluma: « Élle unha persoa extraordinaria ». Con preguntas posteriores saqueille que Mr. Kurtz estaba naquel momento a cargo dun posto de comercio, dun moi importante, na verdadeira zona do marfil, « alí, no mesmo fondo.Manda tanto marfil coma tódolos outros xuntos...» Volveu empezar escribir. O enfermo estaba adoecido de máis para laiarse. As moscas zoaban nunha grande paz.
Ningún comentario:
Publicar un comentario