"We
have not cared to live in the place ourselves," said
Lord
Canterville, "since my grandaunt, the Dowager Duch ess of
Bolton, was frightened into a fit, from which she never
really
recovered, by two skeleton hands being placed on her
shoulders as
she was dressing for dinner, and I feel bound to
tell you, Mr. Otis,
that the ghost has been seen by severa l
iving members of my family,
as well as by the rector of the
parish, the Rev. Augustus Dampier,
who is a Fellow of King's
College, Cambridge. After the unfortunate
accident to the Duchess,
none of our younger servants would stay with us,
and Lady Canterville
often got very little sleep at night, in
consequence of the
mysterious noises that came from the
corridor
and the library."
My
Lord," answered the Minister, "I will take the furni ture
and the ghost at a valuation. I have come from a mod ern country,
where we have everything that money can buy;
and with all our spry
young fellows painting the Old World
red, and carrying off your best
actors and prima-donnas, I reckon
that if there were such a thing as a ghost in Europe,
we'd have it
at home in a very short time in one of our pub lic museums, or on the
road as a show."
"I
fear that the ghost exists," said Lord Canterville, smiling,
"though it may have resisted the overtures of your enterprising
impresarios. It has been well known for three centuries, since 1584
in fact, and always makes its appearance
before the death of any
member of our family."
"Well,
so does the family doctor for that matter, Lord Canterville.
But there is no such thing, sir, as a ghost, and I
guess the laws of
Nature are not going to be suspended for
the British aristocracy."
"You
are certainly very natural in America," answered Lord Canterville,
who did not quite understand Mr. Otis's last
observation, "and
if you don't mind a ghost in the house, it
is all right. Only you
must remember I warned you."
A
few weeks after this, the purchase was concluded, and at
the close
of the season the Minister and his family went down
to Canterville
Chase. Mrs. Otis, who, as Miss Lucretia R. Tappan, of
West 53rd Street, had been a celebrated New York belle, was
now a
very handsome, middle-aged woman, with fine eyes, and
a superb
profile. Many American ladies on leaving their native land
adopt an appearance of chronic ill-health, under the impression that
it is a form of European refinement, but Mrs. Otis
had never fallen
into this error. She had a magnificent constitution,
and a really wonderful amount of animal spirits. Indeed,
in many
respects, she was quite English, and was an excellent
example of the
fact that we have really everything in common with
America nowadays, except, of course, language. Her eldest
son,
christened Washington by his parents in a moment of patriotism, which
he never ceased to regret, was a fair-haired, rather good-looking
young man, who had qualified himself for American diplomacy by
leading the German at the Newport Casino
for three successive
seasons, and even in London was well known as
an excellent dancer. Gardenias and the peerage were his only
weaknesses. Otherwise he was extremely sensible. Miss Virginia
E.
Otis was a little girl of fifteen, lithe and lovely as a fawn, and with
a fine freedom in her large blue eyes. She was a wonderful
Amazon,
and had once raced old Lord Bilton on her pony twice
round the park,
winning by a length and a half, just in front of the
Achilles statue, to the huge delight of the young Duke of
Cheshire,
who proposed for
her on the spot,
and
was sent
back to
Eton that very night
by his
guardians,
in
floods of
tears.
The Canterville ghost
Oscar Wilde
foi publicado en 1887 pola revista The Court and Society Review
traducido ao galego por Gustavo Luca de Tena
e publicado como:
e publicado como:
A pantasma de Canterville
Vigo, Edicións Xerais de Galicia S.A., 1983
Cando
o embaixador norteamericano Hiram B. Otis resolveu compra-lo pazo de
Carteville, todos lle foron co conto de que facía unha gran parvada
porque a casa estaba abofé enmeigada. O propio Lord Canterville,
home de honra cumprida como era, sentiuse na obriga de avisalo cando
foi cerra-lo trato con Mr. Otis.
-Dende
que a miña tía avoa, a duquesa viúva de Bolton, estaba a
peitearse denantes da cea e sentiu que as mans dun esquelete lle
pousaban nos lombos, xa nin pensamos ir a vivir alá -platicou Lord
Canteville-. Ela pasmara de tal xeito, que xa nunca se repuxo
completamente e eu teño que advertirlle, Mr.Otis, que a pantasma
apareceulle a familiares meus que aínda non llo poden contar, amais
do mesmo abade, o reverendo Augustus Dampier, que foi profesor no
King's College de Cambridge. Despois da desgracia da miña tía, as
doncellas despedíranse, e Lady Canterville pasaba noites sen durmir, con aqueles bruídos tan raros que se sentían ó final do
corrector da biblioteca.
-Milord -respostoulle
o embaixador-, a pantasma e os mobles non lle son para min nin máis
nin menos que unha parte do lote que quero mercar. Eu veño dun país
moi adiantado onde non hai cousa que non se poida mercar tendo
cartos. Con esta modalidade bulideira que temos hoxe, que non
respeta nada do Vello Mundo, e á que non se lle resisten nin as
mellores artistas do teatro nin da ópera, se houbese unha pantasma
en Europa, tal como me está a contar, xa estaría nalgún museo
americano ou mesmo nas rúas, como títere de pago.
-Tómeo
como queira, pero a pantasma existe -dixo Lord Canterville cun
sorriso-, aínda que non se deixe engardar por eses empresarios tan
ousados que vostedes gastan. Existe dende hai trescentos anos, ou
dende 1584 se prefire, e non hai véspera de morte na nosa familia na
que non se presente.
-Case
que coma o médico de cabeceira, Lord Canterville. Para min non hai
pantasma nin penso que se poidan suspende-las leis da natureza por
mor da aristocracia británica.
-En
Norteamérica sonlle ben destemidos -dixo Lord Canterville sen
entender completamente a derradeira observación de Mr. Otis-. E se
tanto lle ten vivir cunha pantasma na casa, eu nada lle digo pero
non me veña conque non avisei.
Pasadas
algunhas semanas, o trato quedou cerrado e, ó remate da tempada,
o embaixador mudouse coa súa familia oara o pazo Canterville. A
señora Otis, de solteira Lucrecia R.Tappan, do número 53 da rúa
Oeste, fora unha beleza de sona en Nova Iorque e aínda agora, na
metade da súa vida, era unha muller de bandeira, con bonitos ollos
e un precioso perfil. Entre as mulleres norteamericanas que veñen
vivir a Europa, non é raro o finximento dalgunha doenza crónica,
segundo a crenza de que a fasquía enfermiza é un refinamento do
vello continente. Pero a señora Otis non cometeu esta torpeza. A
súa saúde era das que dan envexa, e sobráballe vitalidade para
regalar. En moitos aspectos parecía ben inglesa, e era unha boa
proba de que ó lado dos norteamericanos somos coma dous grans de
millo en case todo, non sendo na lingua. O fillo maior, ó que,
nunha debilidade patriótica moitas veces lamentada, lle puxera
Washington na pila, era un rapazote loiro e ben parecido que pasara
a reválida diplomática de organizar por tres anos consecutivos o
cotillón do casino de Newport, e ata en Londres tiña sona de
bailarín. As gardenias e os asuntos relativos á nobreza eran as
súas únicas teimas, pero, polo demais, era persoa de moito siso.
Miss Virginia E. Otis era unha rapaza de quince, lanzal e graciosa
coma un cerviño, cuns ollos azuis grandes de mirar firme e
tranquilo. Montaba acabalo ás mil maravillas e nunha ocasión
gañoulle co seu ponei ó vello Lord Bilton por largo e medio nunha
carreira a dúas voltas arredor do parque, o qie espertou tal
arrebatamento no duque de Cheshire que, xusto ó pé da estatua de
Aquiles onde estaba a meta, o rapaz propúxolle casamento, e os seus
tutores mandárono de volta e Entón aquela mesma noite afogado en
bágoas.
Resumen :
Unha familia de americanos composta polo señor (ministro de América) , a señora Otis,
o seu fillo maior Washington, Virxinia de 15 anos e dous xemelgos
trasládanse a pasar o verán a Inglaterra, despois de comprar Canterville Chase, malia as advertencias de todo o mundo incluída a do propio Lord Canterville de que se trataba dunha propiedade enmeigada. Un fantasma habitaba a casa dende había 300 anos, tratábase da alma culpable de Sir Simón de Canterville.
Vagaba pola casa tras desaparecer en circunstancias misteriosas nove
anos despois de asasinar a súa propia esposa xunto á cheminea do salón,
en cuxo sitio aparecía unha e outra vez unha curiosa mancha de sangue.
Pero os Otis unha familia moderna republicana, non fará caso a esas historias. Non obstante, nada máis chegar á casa, Mis Otis
descubrirá con desagrado a suposta mancha de sangue, que manda
inmediatamente limpar (malia iso a mancha aparecerá repetidamente cada
mañá) e esa mesma noite, o fantasma fai a súa aparición, espertando co
renxer das súas cadeas a sir Otis, que el ofrece unha botellita de ensagrador, e aos xemelgos que lle lanzan unha almofada. A impasividad e o descaro dos Otis
indígnalle e séntese obrigado a fuxir. Cheo de ira prepara a súa
vinganza, pero os seus continuos plans fracasan ante o sangue frío dos
meus Otis, o enxeño de Washington e os delitos dos xemelgos.
A pantasma burlada e sen
forzas encontrará o apoio da doce Virxinia. A nena axudaralle a
encontrar o descanso profundo, acompañarao ao "xardín da morte",
chorando e rezando xunto a el. Así logra que a súa alma sexa perdoada e
poida descansar en paz para sempre, ao igual que a casa que queda
tranquila e libre de pantasmas.
Compre destacar o singular personaxe da pantasma que indignada e ferida polo comportamento impasible dos Otis, resígnase a recordar fazañas pasadas, cando causaba verdadeiro terror e a anhelar o descanso que lle foi prohibido.
Arrepentido polos seus pecados, a pantasma impensablemente vólvese tenra e consegue o perdón e o repouso eterno no "xardín da Morte".
Ningún comentario:
Publicar un comentario