a chamada de Cthulhu

The most merciful thing in the world, I think, is the inability of the human mind to correlate all its contents. We live on a placid island of ignorance in the midst of black seas of infinity, and it was not meant that we should voyage far. The sciences, each straining in its own direction, have hitherto harmed us little; but some day the piecing together of dissociated knowledge will open up such terrifying vistas of reality, and of our frightful position therein, that we shall either go mad from the revelation or flee from the deadly light into the peace and safety of a new dark age. Theosophists have guessed at the awesome grandeur of the cosmic cycle wherein our world and human race form transient incidents. They have hinted at strange survivals in terms which would freeze the blood if not masked by a bland optimism. But it is not from them that there came the single glimpse of forbidden aeons which chills me when I think of it and maddens me when I dream of it. That glimpse, like all dread glimpses of  truth, ashed out from an accidental piecing together of separated things| in this case an old newspaper item and the notes of a dead professor. I hope that no one else will accomplish this piecing out; certainly, if I live, I shall never knowingly supply a link in so hideous a chain. I think that the professor, too, intended to keep silent regarding the part he knew, and that he would have destroyed his notes had not sudden death seized him. My knowledge of the thing began in the winter of 1926-27 with the death of my grand-uncle George Gammell Angell, Professor Emeritus of Semitic Languages in Brown University, Providence, Rhode Island. Professor Angell was widely known as an authority on ancient inscriptions, and had frequently been resorted to by the heads of prominent museums; so that his passing at the age of ninety-two may be recalled by many. Locally, interest was intensied by the obscurity of the cause of death. The professor had been stricken whilst returning from the Newport boat; falling suddenly, as witnesses said, after having been jostled by a nautical-looking Negro who had come from one of the queer dark courts on the precipitous hillside which formed a short cut from the waterfront to the deceased's home in Williams Street. Physicians were unable to find any visible disorder, but concluded after perplexed debate that some obscure lesion of the heart, induced by the risk ascent of so steep a hill by so elderly a man, was responsible for the end. At the time I saw no reason to dissent from this dictum, but latterly I am inclined to wonder|and more than wonder. As my grand-uncle's heir and executor, for he died a childless widower, I was expected to go over his papers with some thoroughness; and for that purpose moved his entire set of les and boxes to my quarters in Boston. Much of the material which I correlated will be later published by the American Archaeological Society, but there was one box which I found exceedingly puzzling, and which I felt much averse from shewing to other eyes. It had been locked, and I did not find the key till it occurred to me to examine the personal ring which the professor carried always in his pocket. Then indeed I succeeded in opening it, but when I did so seemed only to be confronted by a greater and more closely locked barrier. For what could be the meaning of the queer clay bas-relief and the disjointed jottings, ramblings, and cuttings which I found? Had my uncle, in his latter years, become credulous of the most superficial impostures? I resolved to search out the eccentric sculptor responsible for this apparent disturbance of an old man's peace of mind. 

A chamada de Cthulhu

Howard Phillips Lovecraft

publicada orixinalmente por Howard Phillips Lovecraft, 1928.

traducido ao galego por:

Fran Morell, Tomás González Ahola e Rodrigo Vizcaíno

e publicado como:

A chamada de Cthulhu

Santiago de Compostela, Urco editora, 2010

Non hai no mundo fortuna maior, acho, que a incapacidade da mente humana para relacionar entre si todo o que hai nela. Vivimos nunha illa de plácida ignorancia, rodeados polos negros mares infinitos, e non é o noso destino emprender longas viaxes. As ciencias, que seguen camiños de seu, non causaron moito daño até agora, mais algún dia a unión deses disociados coñecementos abriranos á realidade e á fráxil posición que nela ocupamos, perspectivas tan terríbeis que toleramos ante a revelación, ou fuxiremos desa funesta luz, refuxiandonos na seguranza e a paz dunha nova idade de tebras.

Algúns teófosos sospeitaron da maxestosa grandeza do ciclo cósmico do que o noso mundo e a nosa raza non son máis que fugaces incidentes. Sinalaron estrañas supervivencias en termos que nos xerarían o sangue se non estivesen disfrazados por un mol optimismo. Mais non son eles os que me deron a fugaz visión deses dons prohibidos que me estremecen cando pensó neles e me enlouquecen cando soño con eles. Esa visión, coma toda esta recedora visión da verdade, xurdiu dunha unión casual de elementos diversos; neste caso, só o artigo dun vello xornal e as notas dun profesor xa falecido. Agardo que ningún outro consiga levar a termo esta unión; eu, por certo, se vivo, non engadirei voluntariamente un só elo a tan horrorosa cadea. Acho, por outra banda, que o profesor decidirá tamén non revelar o que sabía,  e que se non morrese, destruiría as súas notas.

Tiven coñecemento desde asunto por vez primeira no inverno de 1926-1927, á norte do meu tío avó George Gammel Angell, profesor honorario de linguas semíticas da Universidade de Brown, Providence, Rhode Island, o profesor Angell era una autoridade inmensamente coñecida en materia de inscriicións antigas e a el recorrerán con frecuencia os conservadores dos máis importantes museos. Moitos deben lembrar entón a súa desaparición, á idade de noventa e dous anos. As escuras razón da súa norte, aumentaron aínda máis o interese local. O profesor morrera mentres voltaba do barco de Newport e, segundo afirman as testemuñas após recibir o empurron dun mariñeiro negro. Este xurdira dunha das curiosas e avesías pasaxes situadas na saia abrupta da cuíña que une os peiraos á casa do morto, en Williams Street. Os médicos, incapaces de descubrir alguna desorde orgánica, concluíron, após un perplexo troco de opinión, que a norte había que lla atribuir a una escura lesión do corazón, que se producirá polo rápido ascenso dunha costa excesivamente empinada para un home de tantos anos. Daquela non vin ningún motivo para disentir dese diagnóstico, máis hoxe teño as miñas dúbidas … e algo máis que dúbidas.

Como herdeiro e executor do testamento do meu tío avó, que era viúvo e non tiña fillos, era de agardar que eu examinase os seus papeis con certa atención. Trasladei con este propósito todos os seus arquivos e caixas á miña casa de Boston. O material, que eu mesmo ordenei, será publicado na súa maior parte pola Sociedade Americana de Arqueoloxía; mais había una caixa que me semellou sumamente enigmática, e sentín sempre repugnancia de amosarlla a outros. Estaba fechada, e non achei a chave até que se me ocorreu examinar o chaveiro que o profesor levaba sempre consigo. Conseguín abrila daquela, mais acheime con outro obstáculo maior e aínda máis difícil de sortear. Que sifnificado podían ter ese curioso baixo relevo de arxila e e esas notas, fragmentos e recortes de xornais vellos? Convetérase o meu tío, nos seus últimos anos, nun devoto das máis superficiais imposturas? Resolvín ir na procura do excéntrico excultor que alterara a paz mental do ancián.