domingo, 20 de novembro de 2011

a lobamuller


juliancallos.blogspot.com


É país norteño; tempo frío, corazóns fríos.
Frío; tempestade; bestas salvaxes no bosque. Unha vida dura. Casas feitas con leños, escuras e afumadas dentro. Haberá unha icona basta da virxe detrás dunha candea que se consome, a pata dun porco colgada a curar, unha restra de champiñóns que se seca. Unha cama, un banco, unha mesa. Vidas ásperas, breves, pobres.
Para estes leñadores das terras altas, o demo é tan real coma ti ou coma min. Incluso máis; non nos viron, nin sequera saben que existimos, pero ao demo albíscano nos camposantos, esas moradas de mortos lóbregas e conmovedoras onde as sepulturas están sinaladas con retratos dos defuntos ao estilo naif e non hai flores que pórlle diante, alí non medran flores, por iso poñen pequenos exvotos, petadiñas de pan, ás veces unha torta que veñen os osos, torpes, dende as marxes do bosque a roubar. A medianoite, especialmente na Walpurgisnacht, o demo celebra merendas nos camposantos e invita as meigas; logo desenterran os cadáveres frescos, e cómenos. Calquera cho pode contar.
Restras de allos nas portas afastan os vampiros. Un neno de ollos azuis nado cos pes por diante na noite de san xoán será clarividente. Cando descobren unha meiga - algunha vella á que lle maduran os queixos mentres que os das veciñas se estragan, outra vella cun gato negro que oh sinistro! a segue a todos os lados e a todas as horas, ispen a bruxa, búscanlle os estigmas, o pezón supernumeral do que lamben o seus. Non tardan en atopalo. Logo apedréana ata matala.
Inverno e tempo frío.
Vai visitar a avoa, que ten estado doente. Lévalle as tortas de avea que fixen para ela na lareira e unnha potiña de manteiga.
A rapaza, boa, fai o que lle di súa nai - unha difícil andaina de cinco millas, polo bosque; non te desvíes do camiño por causa dos osos, o xabarín, os lobos famentos. Toma, colle o coitelo de caza de teu pai; sabes usalo.
A nena tiña unha chaqueta costrosa de pel de ovella para gardarse do frío, coñecía o bosque demasiado ben para temelo pero debe estar sempre alerta. Cando oíu o espantoso ouleo dun lobo, deixou caer os agasallos, botou man do coitelo e enfrontouse á besta.
Era enorme, ollos vermellos e fociños grisallos e babeantes; calquera que non fora fillo de montañeiro tería morto do susto ao velo. Foille á gorxa, como fan os lobos, pero ela tiroulle co coitelo de seu pai e cercenoulle a man dereita.
O lobo arfou, case laiou ao ver o que lle pasara; os lobos son menos varudos do que semellan. Marchou desconsolado dando tombos entre as árbores como ben puido sobre as tres pernas, deixando un rastro de sangue detrás del. A rapaza limpou o fío do coitelo sobre o mandil, envolveu a gadoupa no pano no que súa nai envolvera as tortas e seguiu cara á casa da avoa. Ao pouco resulta que nevou tanto que o camiño e calquera pegada, rastro ou pisada que puidera haber nel se varreron.
Atopou que a avoa estaba tan doente que encamara e durmía inqueda, xemendo e tremendo tanto que a rapaza deduciu que tiña temperatura. Tentoulle a fronte, ardía. Sacudiu o pano da cesta para pórllo á vella a xeito de compresa fría, e a gadoupa do lobo caeu no chan.
Pero xa non era a gadoupa dun lobo. Era unha man, seccionada polo pulso, unha man curtida polo traballo e coas penchas da vellez. Tiña un anel de voda no anular e unha verruga no índice. Pola verruga soubo que era a man da avoa.
Tirou das sabas pero a vella espertou, e niso, comezou a baterse, con berros e urros coma un ser posuído. Pero a rapaza era forte, e armada co coitelo de seu pai; foi quen de suxeitar á avoa tempo abondo para ver que lle causaba a temperatura. Había un toco sanguinoso onde tería que estar a man dereita, xa purulento.
A rapaza persignouse e berrou tanto que os veciños oírona e entraron ás carreiras. Pola verruga na man recoñeceron o pezón dunha bruxa; levaron a vella, co que tiña posto, fóra, á neve e con paus, bateron na vella ata a linde do bosque, e guindáronlle pedras ata que caeu morta.
Agora a rapaza vive na casa da avoa; prosperou.

ORIXINAL:  "The Werewolf"
CARTER, AngelaThe Bloody Chamber and Other Stories (1979)
grazas á chinesa

Ningún comentario:

Publicar un comentario