xoves, 7 de novembro de 2013

se puidera subornal@s cunha Rosa

webtaj.com
179

Se puidera subornal@s cunha Rosa
Traeríalles cada flor que medra
Desde Amherst a Cachemira!
Non me deterían noite, tronada
xeada, morte, ninguén
tan prezado sería o meu mandado!

Se se detiveran por un Paxaro
Meu tamboril axiña se oiría
Nos Bosques en Abril!
Inesgotable, todo o verán
Só para romper a cantar máis brava
Cando o Inverno axitara as ramas!

E se me oíran!
Quen dirá
Que semellante inoportunidade
Non puidera ao final prevalecer?

Que, esgotad@s da súa face de Mendigo
Non dixeran finalmente, Si
A apartala do Salón?
179

If I could bribe them by a Rose
I’d bring them every flower that grows
From Amherst to Cashmere!
I would not stop for night, or storm
Or frost, or death, or anyone
My business were so dear!

If they would linger for a Bird
My Tambourin were soonest heard
Among the April Woods!
Unwearied, all the summer long
Only to break in wilder song
When Winter shook the boughs!

What if they hear me!
Who shall say
That such an importunity
May not at last avail?

That, weary of this Beggar’s face
They may not finally say, Yes
To drive her from the Hall?

dous excerptos tirados da reseña (deturpados e traducidos) de Ángel Rupérez “Nova luz, a mesma Emily Dickinson” (Babelia, 22 – dec – 2012, p. 5) sobre a antoloxía Poemas 1-600. Foi culpa do paradiso. Emily Dickinson. Tradución ao castelán e prólogo de Ana Mañeru e Milagros Rivera. Sabina Editorial. Madrid, 2012.

1
as autoras tiran por terra a presunta paixón de Dickinson polo predicador Wadsworth. Non acreditan nesta hipótese e, pola contra, sospeitan unha relación lésbica de base coa súa amiga e cuñada Susan Huntington Gilbert. Incluso aventuran unha especie de trío, no que tamén habería unha relación incestuosa entre Dickinson e seu irmán Austin, o home de Susan

2
criterios seguidos polas tradutoras: fronte a unha posible Dickinson dulcificada e desnaturalizada, esta é unha réplica que arrostra con todos os perigos da idiosincrasia da autora. Respectan a extravagante puntuación, ata o escrúpulo; respectan a súa quebrada sintaxe, tan rara e intrigante; respectan as peculiares e caprichosas (¿?) maiúsculas, evitan as dozuras inexistentes no orixinal e sométense ao ditado da lingua da escritora: "Así son, gústevos ou non, e vós, tradutor@s, debedes seguirme, ata o precipicio”

pexas, algunhas, pero non serias. Quizás a máis notoria procede do medo á traizón, facendo gala dun estremo escrúpulo que da resultados ás veces inviables ao seguir o orixinal literalmente:

Non me detería por noite, nin tronada,
nin xeada, nin morte, nin ninguén ...

unha leve traizón farían máis cribles e poderosos eses versos:

"Non me deterían a noite, nin a tronada
nin a xeada, nin a morte, nin ninguén ...

NOTA: esta tradución non soubo reproducir, novamente, o esquema rítmico no orixinal. @xindiriz

Ningún comentario:

Publicar un comentario