 |
| hmonghot.com |
ao falar de posmodernismo, é moi importante
preguntar que eran exactamente ‘modernismo clásico’ e ‘alto modernismo’. Tenme
resultado útil explorar a idea de que o modernismo era unha resposta á
modernización en occidente desde, digamos, a última metade do s. XIX ata a
Segunda Guerra Mundial. Era unha resposta ante unha modernización incompleta na
que os propios enclaves e forzas modernizadas inda traballan no contexto das
anteriores clases sociais, antigos usos agrícolas e, nalgunhas partes de
Europa, incluso os antigos estratos aristocráticos, dos que finalmente se
desfixo a Segunda Guerra Mundial. Polo tanto, a diferenza real entre
posmodernismo e modernismo é que o posmodernismo é unha situación de
modernización que tende a ser completa e na que as rémoras do pasado teñen sido
eliminadas. … O modernismo, coa súa defensa da autonomía da arte e a súa
ideoloxía da xenialidade, por por dous exemplos, inda reflectía unha situación
na que había posibilidades emprendedoras seguras. Algunhas formas culturais de
oposición ou crítica so emerxen cando a economía inda non está demasiado
estandarizada e hai inda espazo tanto para o emprendemento individual como para
os axentes correspondentes a nivel cultural … Ese é moito menos o caso agora. Estamos
nun período no que hai unha colectivización xenuína das vidas da xente a cada extremo
do espectro social e económico: as grandes corporacións multinacionais, por
unha banda, e a colectivización dos grupos de oposición, pola outra. Por tanto,
por exemplo, xa non existe o gran concepto americano do ‘rebelde solitario’ que
reta a sociedade. Xa non quedan rebeldes solitarios porque todos están
organizados dun ou doutro xeito. Teñen listas de correo, teñen as súas
sociedades de rebeldes solitarios. Iso, en si mesmo, marca a diferenza no xeito
no que se percibe a produción cultural e na autonomía relativa e a calidade sistemática
deste xeito de ser atesourado polo económico en vez de ser producido na súa
contra.
 |
| www.ultimahoranoticias.es |
“aferrarse aos danos: unha conversa con Stuart Hall”
o meu concepto de
posmodernismo non é así algo monolítico, mais permite avaliacións doutras
correntes dentro deste sistema – que non se poden medir a non ser que un saiba
o que é o sistema … Desexo propor unha visión dialéctica na que nin vemos o
posmodernismo como inmoral, frívolo ou censurable a causa da súa carencia de
seriedade, nin tan bo como no sentido laudatorio e ‘McLuhanista’ da emerxencia
dunha utopía nova e marabillosa.
FlashArt, #131, decembro 1986/ xaneiro 1987, p. 70
entrevista con Fredric Jameson de Anders Stephanson.
Ningún comentario:
Publicar un comentario