 |
| Polygon |
Xogo de Tronos aprovéitase do medo á revolución
e as mulleres en política – e nom nos deixa mellor do que estabamos
a última tempada de XT provocou
protestas públicas que culminaron nunha petición formal asinada por case un
millón de espectadores indignados que renegan da tempada completa e desexan que
se filme unha distinta. a ferocidade dos debates é en si mesma proba de hai en
xogo algo realmente importante desde o punto de vista ideolóxico.
as queixas xiran en torno a un par de asuntos: por mor da presión por rematar
a serie simplificouse a complexidade da narración e o desenvolvemento previo do
personaxe nom xustifica o xiro que fai de Daenerys unha ‘reina tola’.
unha das escasas voces intelixentes no debate foi a de Stephen King, que subliñou que as queixas nom se producen porque a
cousa acabe mal senón polo propio feito de acabar. na nosa época, a das series,
que por principio nom teñen final, a idea do peche narrativo resulta
intolerábel.
é certo que, no apresurado desenlace da serie imponse unha lóxica estraña,
unha lóxica que nom viola procesos psicolóxicos críbeis senón que máis ben viola
os presupostos dunha serie de televisión. a última tempada é simplemente preparación
para unha batalla, o loito e a destrución despois desa batalla, e a conciencia
que adquire o propio loitador da súa propia carencia de significado – algo moito
máis realista para min que as tramas melodramáticas e góticas ao uso.
a tempada oito pon en escena tres conflitos consecutivos. o primeiro entre
a humanidade e os ‘outros’ inhumanos (o Exército da Noite do Norte dirixido
polo Rei da Noite); entre os dous grupos de humanos (os malvados Lannister e a
coalición contra eles dirixida por Daenerys e os Stark); e o conflito interno
entre Daenerys e os Stark.
esta é a razón pola que as batallas da tempada oito seguen un transcurso
lóxico desde unha posición externa á ruptura interna: a derrota do inhumano
Exército da Noite, a derrota dos Lannister e a destrución de Desembarco de el-Rei;
o último conflito entre os Stark e Daenerys – en último termo entre a
‘bondadosa’ nobreza tradicional que cumpre protexendo os seus súbditos (Stark)
ante tiranos ‘malvados’, e Daenerys como novo tipo de líder forte, unha especia
de bonapartista progresista que actúa a favor dos que carecen de privilexios.
as opcións no conflito final xiran en torno a se a revolta contra a tirana
é simplemente a loita polo retorno dunha versión máis amábel do vello orde
xerárquico ou se se debería explorar a posibilidade dun novo orde necesario.
o desenlace final combina o rexeitamento dun cambio radical cun vello
motivo anti-feminista presente en Wagner. para Wagner, nom hai nada peor que
unha muller intervindo na vida política, movida polo desexo de poder. ao
contrario que a ambición masculina, unha muller quere o poder para promover os
seus estreitos intereses familiares ou, inda peor, o seu capricho persoal,
incapaz como é de percibir a dimensión universal da política de estado.
a mesma feminidade que, no círculo pechado da vida familiar, é o poder do
amor protector transfórmase nun frenesí obsceno cando se mostra ao nivel dos
asuntos públicos e de estado. lembremos cando Daenerys lle di a Jon que se nom
a pode amar como raíña entón imperará o terror – o tópico embarazoso e vulgar da
muller sexualmente insatisfeita que deixa que se libere toda a súa furia
destrutiva.
mais – e pasemos agora o mal transo – que facer dos estralos asasinos de
Daenerys? pódese xustificar realmente a matanza sen piedade de miles de persoas
normais en Desembarco de el-Rei como un paso necesario cara a liberdade
universal? neste punto, fariamos ben en lembrar que a escena escribírona dous
homes.
 |
| elviejotopo.com |
Daenerys como a Raíña Tola é estritamente unha fantasía masculina, polo que
os críticos acertan cando sinalan que a súa demencia súbita nom se xustifica
desde o punto de vista psicolóxico. a imaxe de Daenerys cunha expresión
entolecida e furiosa voando sobre un dragón e queimando casas e xente expresa a
ideoloxía patriarcal co seu medo á muller con poder político.
o destino final das mulleres con poder en XT encaixa nestas coordinadas. incluso se a Daenerys bondadosa
derrota e destrúe á Cersei malvada, o poder corrómpea. Arya, que os salvou a
todos ela soa ao matar ao Rei da Noite, tamén desaparece, navegando en
dirección ao oeste do oeste, como se fose colonizar América.
Sansa é a única que permanece, como raíña do reino autónomo do Norte. un
tipo de muller adorado polo capitalismo actual: combina dozura feminina e boas 'entendedeiras'
cunha boa dose de capacidade para a intriga, encaixando así perfectamente nas
novas relacións de poder. esta marxinación das mulleres constitúe un momento
clave da lección liberal-conservadora do final: as revolucións deben saír mal,
nom orixinan máis que novos tiranos, ou, como Jon lle di a Daenerys:
‘os que te seguen saben que fixeches que o imposíbel acontecera. quizás iso
lles axude a crer que tamén podes conseguir que outros imposíbeis acontezan:
construír un mundo diferente da merda que sempre coñecemos. pero se usas os
dragóns para derruír castelos e queimar cidades, nom es diferente’.
a consecuencia é que Jon obedece a vella fórmula machista e mata por amor,
salvando á muller maldita de si mesma; ao único axente social na serie que
realmente loitou por algo novo, por un mundo novo que acabase coas vellas
inxustizas.
polo tanto prevaleceu a xustiza – mais, que tipo de xustiza? o novo rei é
Bran, impedido, omnisciente, que nom quere nada – evocando a insípida sabedoría
de que os mellores gobernantes son aqueles que nom queren o poder. a risa
despectiva que provoca un membro da elite cando propón unha elección máis
democrática é totalmente reveladora.
e un nom pode evitar decatarse que os máis diferentes son os que permanecen
fieis a Daenerys ata o final – o seu comandante militar é negro – mentres que
os novos dirixentes son claramente brancos e do Norte. a raíña radical que
desexaba máis liberdade para todos sen importarlle a súa condición social e a
súa raza é suprimida, e as cousas volven ao normal.
así
que prevalece a xustiza, pero que caste de xustiza?
texto
orixinal:
Slavoj
Žižek, ‘Game of Thrones tapped into fears of revolution and political
women – and left us no better of
than before’ The Independent
tradución e
adaptación:
@xindiriz
Ningún comentario:
Publicar un comentario