se puidera subornal@s cunha Rosa

webtaj.com

179

Se puidera subornal@s cunha Rosa

Traeríalles cada flor que medra

Desde Amherst a Cachemira!

Non me deterían noite, tronada

xeada, morte, ninguén

tan prezado sería o meu mandado!

Se se detiveran por un Paxaro

Meu tamboril axiña se oiría

Nos Bosques en Abril!

Inesgotable, todo o verán

Só para romper a cantar máis brava

Cando o Inverno axitara as ramas!

E se me oíran!

Quen dirá

Que semellante inoportunidade

Non puidera ao final prevalecer?

Que, esgotad@s da súa face de Mendigo

Non dixeran finalmente, Si

A apartala do Salón?

179

If I could bribe them by a Rose

I’d bring them every flower that grows

From Amherst to Cashmere!

I would not stop for night, or storm

Or frost, or death, or anyone

My business were so dear!

If they would linger for a Bird

My Tambourin were soonest heard

Among the April Woods!

Unwearied, all the summer long

Only to break in wilder song

When Winter shook the boughs!

What if they hear me!

Who shall say

That such an importunity

May not at last avail?

That, weary of this Beggar’s face

They may not finally say, Yes

To drive her from the Hall?

dous excerptos tirados da reseña (deturpados e traducidos) de Ángel Rupérez “Nova luz, a mesma Emily Dickinson” (Babelia, 22 – dec – 2012, p. 5) sobre a antoloxía Poemas 1-600. Foi culpa do paradiso. Emily Dickinson. Tradución ao castelán e prólogo de Ana Mañeru e Milagros Rivera. Sabina Editorial. Madrid, 2012.

1

as autoras tiran por terra a presunta paixón de Dickinson polo predicador Wadsworth. Non acreditan nesta hipótese e, pola contra, sospeitan unha relación lésbica de base coa súa amiga e cuñada Susan Huntington Gilbert. Incluso aventuran unha especie de trío, no que tamén habería unha relación incestuosa entre Dickinson e seu irmán Austin, o home de Susan

2

criterios seguidos polas tradutoras: fronte a unha posible Dickinson dulcificada e desnaturalizada, esta é unha réplica que arrostra con todos os perigos da idiosincrasia da autora. Respectan a extravagante puntuación, ata o escrúpulo; respectan a súa quebrada sintaxe, tan rara e intrigante; respectan as peculiares e caprichosas (¿?) maiúsculas, evitan as dozuras inexistentes no orixinal e sométense ao ditado da lingua da escritora: "Así son, gústevos ou non, e vós, tradutor@s, debedes seguirme, ata o precipicio”

pexas, algunhas, pero non serias. Quizás a máis notoria procede do medo á traizón, facendo gala dun estremo escrúpulo que da resultados ás veces inviables ao seguir o orixinal literalmente:

Non me detería por noite, nin tronada,

nin xeada, nin morte, nin ninguén ...

unha leve traizón farían máis cribles e poderosos eses versos:

"Non me deterían a noite, nin a tronada

nin a xeada, nin a morte, nin ninguén ...

NOTA: esta tradución non soubo reproducir, novamente, o esquema rítmico no orixinal. @xindiriz