roubeille aos bosques

I robbed the woods

The trusting Woods.

The unsuspecting Trees

Brought out their burs and mosses

My fantasy to please.

I scanned their trinkets curious I grasped – I bore away

What will the solemn Hemlock What will the Oak tree say?

Papa above!

Regard a Mouse

O'erpowered by the Cat! Reserve within the kingdom A «Mansion» for the Rat! .

Snug in seraphic Cupboards To nibble all the day, While unsuspecting Cycles Wheel solemnly away!

To fight aloud, is very brave But ga/lanter, I know

Who charge within the bosom The Cavalry of Woe

Who win, and nations do not see Who fall-and none observe Whose dying eyes, no Country Regards with patriot love

We trust, in plumed procession For such, the Angels go

Rank after Rank, with even feet

And Uniforms of Snow.

Water, is taught by thirst. Land -by the Oceans passed. Transport -by throe Peace -by its battles told Lave, by Memorial Mold Birds, by the Snow.

If I shouldn't be alive When the Robins come, Give the one in Red Cravat, A Memorial crumb.

If I couldn't thank you, Being fast asleep,

You will know I'm trying With my Granite lip!

A slash of Blue

A sweep of Gray

Some scarlet patches on the way, Compose an evening Sky

A little purple -slipped between Some Ruby Trousers hurried on A Wave of Gold

A Bank of Day

This just makes out the Morning Sky.

poema de Emily Dickinson traducido por Carlos Coira

Roubeille ós Bosques

Ós fiados Bosques.

As incautas Árbores

Botan os seus abrollos e carrizas Para pracer da miña fantasía. Escudriñei as súas lilainas curiosa Agarreinas -saqueillas

¿Que vai dicir o solemne Abeto Que vai dicir o Carballo?

¡Pai do ceo!

¡Mira un Rato

Agoniado polo Gato! ¡Reserva no teu reino

Unha «Mansión» para a Rata!

Anicado en seráficos Armarios Rillando o día todo,

Mentres os incautos Ciclos ¡Marchan rodando solemnes!

A auga, apréndese pala sede

A terra -polos Océanos navegados. O éxtase -pala agonía

A paz -palas batallas contadas

O Amor, polo Mofo Conmemorativo .

Os paxaros, pala Neve.

Se non estivese viva

Cando cheguen os Paporrubios, Dálle ó que leva Garabata Vermella, Unha faragulla conmemorativa.

Se non puidese agradecercho, Por estar fondamente durmida, ¡Saberás que o intento

Co meu beizo de Granito!

Unha coitelada de Azul

Un trazo de Gris

Algúns parches escarlata no camiño, Compoñen un Ceo Nocturno

Un pouco de púrpura -solto por aí Algúns Pantalóns Rubí postos ás carreiras Unha Onda de Ouro

Unha Beira do Día

Só con isto se fai o Ceo Matinal.

Loitar en alto, é moi valente Pero máis aguerridos son, ben o sei Os que cargan contra o peito

A Cabalería do Sufrimento

Os que gañan, e as nacións non os ven.

Os que caen, e ninguén os obserba.

Os que con ollos agónicos, ningún país contempal con amor patrio.

Confiamos, en procesións empenachaadas

Pois así, van os Anxos, Fila tras fila, cos pes aliñados.

E uniformes de Neve.