 |
| www.class.ufl.edu |
sen dúbida, o que se experimenta e
se constrúe ideoloxicamente, como a liberdade, non ten porque ser para nada liberdade.
Pero si que conduce a unha sensación de diferenza. É como se a era da produción
en masa e a cultura de masas tiveran xa xerado, non estandarización, mais unha
proliferación de diferenza, de outredade. As corporacións xa non fan
publicidade para un público masivo. Agora diríxense a obxectivos concretos –
concéntranse nas sutís diferenzas entre diferentes grupos de consumidores,
explotando a fragmentación cultural. Obviamente, precísase acadar certo nivel
de masificación antes de que isto sexa posible. Esta é a diferenza despois da
masificación, en vez do vello estilo do individualismo do dezanove; e a
diferenza que sorprende a xente sobre o posmodernismo é a súa colectivización,
anonimato, e calidade sistémica … Hai un problema lingüístico con este concepto
da diferenza. A conceptualización de diferenza non tería sido posible en
situacións de diferenza real. Nun sistema imperial, onde os pobos colonizados
son real e radicalmente distintos dos seus señores metropolitanos, non hai gran
mérito político en afirmar esas diferenzas. O concepto político e cultural de
diferenza baséase, paradoxalmente, na conquista dunha certa igualdade e
identidade nos subgrupos sociais. Non tería sido posible ata o momento onde
houbo menos diferenza … A estandarización, novamente, é algo tanto malo como
bo. E fai que me pregunte cantas ilusións están presentes cando, incluso se a
lóxica do sistema é a diferenciación, ao producir diferenza se produce unha
nova forma de estandarización. En efecto, toda a lóxica do posmodernismo é esa:
un novo xeito de ver a identidade como diferenza, o que non teriamos sido quen
de pensar ou expresar moi ben nun período anterior … O aspecto politicamente
positivo sobre o que se foi describindo é o feito de que os subgrupos teñen
sido quen de acadar unha certa existencia colectiva que non tiñan realmente con
anterioridade. Isto encaixa claramente nunha caste de comunicación cultural por
parte das industrias que agora teñen un novo submercado e producen novos
produtos para el. Pero o asunto crucial non serían eses emblemas de diferenza
cultural, sería o feito da colectividade.
Marxism Today, setembro 1990, p. 30
| internacionalsur.blogspot.com |
sempre insisto nunha terceira
posibilidade alén do vello ego burgués e o suxeito esquizofrénico da nosa
organización en sociedade hoxe en día: un suxeito colectivo, decentrado pero
non esquizofrénico. Emerxe en certas formas de narración que se poden atopar na
literatura do terceiro mundo, en literatura testemuñal, en chismes e rumores, …
É un xeito de contar que nin é persoal no sentido modernista, nin
despersonalizado no sentido patolóxico do texto esquizofrénico. Está decentrado
posto que as historias que contas alí como suxeito individual non che pertencen
xa que non as controlas do xeito que faría o suxeito mestre do modernismo. Pero
non é que simplemente as sufras coma no illamento esquizofrénico do suxeito do
primeiro mundo de hoxe en día.
FlashArt, #131, decembro 1986 – xaneiro 1987, pp. 70-71
entrevista con Fredric Jameson por Anders Stephanson
Ningún comentario:
Publicar un comentario