concurso "nove palabras que precisa o galego"

VICEDIRECCIÓN e NORMALIZACIÓN LINGÜÍSTICA 

BASES DO CONCURSO

                                 

1. Participantes, categorías e premios – poderá participar todo o alumnado e ex – alumnado do IES LAXEIRO que o desexe.

Establécense as seguintes categorías:

a - ESO,

b - FP/ BAC

c - ANTIG@S ALUMN@S, alumnado que cursara algún tipo de estudos neste centro.

Para cada categoría establécense dous premios: GAÑADOR@ e FINALISTA.

2. Normas & presentación – Cada participante formulará/ inventará unha posible tradución para cada unha das palabras doutras linguas que se suxestionan e explican brevemente a continuación:

A/ backpfeinfengesicht - (do alemán, literalmente > esa cara que está pedindo por favor que lle metan unha boa h****)

B/ pilkunnussija - (do finés, literalmente > unh@ iluminad@, non necesariamente prof@, que pensa que está neste mundo para corrixir erros ortográficos, con ilusión e sen importarlle o que diga o mundo, bo ou malo)

C/ tingo - (do pascuense, literalmente > propio de quen pide a outr@ que non ten nada)

D/ sgiomlaireachd - (do gaélico, literalmente > a persoa (?) que te interrompe xusto no intre no que, esfamead@, estás a piques de 'entrarlle' a unh@ marabillos@ chuletón@ no seu punto [se non sodes de chuletón@s poñede o voso manxar)

E/ neidbau - (do alemán, literamente > charafico construído por alguén co propósito de j**** @ veciñanza)

F/ hikikomori - (do xaponés, literalmente > lembrades a aquel@ que desapareceu no seu cuarto cheo de ordenatas e non volveu saír, pois es@)

G/ oinkada - (do euskera, literalmente > o que fas ao dar dous pasos)

I/ ohrwurm - (do alemán [unha mina oigha], literalmente > cancionciña que se che mete no sentido e coa que lle das o c***** a@ to'dios)

K/ iktsuarpok - (do inuit, literalmente > saír e entrar espasmodicamente do iglú cando chega unha visita "inesperada")

Actualmente non hai no vocabulario galego palabras que representen estes conceptos (ou si?); polo tanto, é necesidade apremiante propolas á RAG.

3. Xurado – Estará formado integramente por profesorado de linguas do IES LAXEIRO (inglés, francés, castelán e galego), @ responsable de Normalización Lingüística e a Vicedirectora.

Prazo e presentación das propostas – Entregaranse antes do 10 de maio.

Para participar non é necesario resolver todas as propostas. Cada participante traducirá os termos que considere oportuno.

Nun sobre A4 se introducirá, xunto coas súas propostas, unha plica onde figuren os datos (nome, DNI, curso no que se atopa) d@s participantes e entregarano en “Vicedirección” ou @s bedeis.

4. Fallo do Xurado – O xurado deliberará e escollerá as dúas mellores propostas presentadas para cada categoría. A mellor recibirá o PREMIO e a segunda mellor será considerada FINALISTA. Os premios para todas e cada unha das categorías poden quedar desertos se o xurado considera que ningunha proposta ten nivel abondo para recibir premio algún.

5. Entrega de Premios – Os premios serán entregados publicamente durante os actos de celebración do DÍA DAS LETRAS GALEGAS.

6. Exposición e difusión das mellores propostas – O xurado difundirá as mellores propostas de solución polos canles de que dispoña e considere axeitados. Transcorrido un mes enviará a propostas de solucións gañadoras á RAG para a súa consideración, ben por envío postal ou en persoa, previa solicitude por parte do centro.

IES LAXEIRO (LALÍN), XANEIRO DE 2013

proposta de traballo "artigos na Galipedia sobre cidades"

seguimos este guión

1 - introdución

2 - coordenadas

{{Coordenadas|25|47|00|N|80|13|00|W|display=title}} - info for miami

3 - historia

orixe etimolóxica do nome da cidade - fillos ilustres

4 - xeografía e clima

barrios

5 - economía

industria

6 - ocio e educación

institucións educativas - deporte - medios de comunicación

7 - curiosidades

edificios máis altos - cidades irmandadas

8 - notas

9 - véxase tamén

bibliografía - ligazóns externas

incluiremos o seguinte modelo (baseámonos no artigo de "Miami", xa existente)

{{cidade dos EUA
|nome = <big>Miami</big>
|nome 2 =
|imaxe_bandeira = Miami Florida city flag.svg
|imaxe_escudo = Escudo de Miami.svg
|bandeira = [[Bandeira]]
|escudo = [[Escudo da cidade de Miami|Escudo]]
|mapa = [[File:Miami-Dade County Florida Incorporated and Unincorporated areas Miami Highlighted.svg|300px|Miami]]
|alcume = "Magic City", "The Gateway to the Americas", "Capital of Latin America
|estado = [[File:Flag of Florida.svg|border|20px]] [[Florida]]
|superficie = 145,21
|poboación = 408.568
|poboación ano = 2010
|área metropolitana = 5.333.945
|densidade = 2.750,98
|xentilicio =
|altitude = 2
|fundación = [[1825]]
|foto = [[File:Miami collage 20110330.jpg|300px]]
|alcalde = Tomás Regalado
|sitio web = [http://www.miamigov.com/home Páxina oficial]
}}

non esquezamos prestar atención á lingua, á información (debe estar actualizada e contrastamos noutras páxinas ademais da wiki en inglés)

lembremos "facer" unha "vista previa" antes de dar por finalizado o traballo

macbeth e as bruxas no seu contexto

ilustración de Banquo e Macbeth coas tres "irmás",
século XVII

hai uns vinte anos argumentei de xeito bastante aventureiro que as bruxas eran as verdadeiras heroínas de Macbeth; unha opinión que inda hoxe defendería, por moito que, posiblemente, tivera deixado perplexo ao propio autor da obra.

a que probas me remito para tan perversa afirmación? As tres bruxas da obra son hostís ao violento e xerárquico orde social da Escocia de Macbeth e sementan nel un vórtice imprevisible. Son exiliadas dese réxime – obsesionado polo status – e viven na súa propia comunidade fraterno – feminina, situada nas escuras fronteiras. Non teñen trato coa orde social establecida de rivalidades masculinas e honores militares, salvo para estragalo en todo o posible. Mentres os personaxes varóns principais da obra están resoltos a enfrontarse se é preciso para ascender e protexer o seu status, elas representan unha especie de fluidez (desaparecen e volven a materializarse) que mina identidades ben fundamentadas. Pola súa condición de “imperfectas oradoras,” que comercian con adiviñas traizoeiras, personalizan un ámbito de non significación e de xogos de palabras poéticos situado nos límites externos da ortodoxia. A medida que se desenvolve a acción dramática, as adiviñas e os “dobres sentidos” cos que “se burlan de nós” acaban infiltrándose na propia orde social, na que xeran ambigüidade, causan estragos e fan incluso que dous patriarcas da realeza acaben mal. As irmás dinlle a Macbeth, por exemplo, que non lle dará morte ninguén “que teña nacido de muller”. Ao final, é asasinado por un home nado nun parto por cesárea.

neste sentido, estas vellas e peludas feiticeiras representan o que poderiamos arriscarnos a denominar como o inconsciente da obra: o lugar onde os significados esvaran e se enredan. Na súa presenza, disólvense as definicións claras e subvértense as contraposicións: o bo é malo e o malo é bo, nada é outra cousa que o que non é. As tres misteriosas irmás son andróxinas (son mulleres barbudas) e singulares e plurais ao mesmo tempo (son tres nunha). Con isto baten directamente contra a raíz mesma de toda estabilidade social e sexual. Son unhas separatistas radicais que desprezan o poder masculino e nos descobren o son oco e a furia que aniña no corazón de dito poder. Son devotas dunha especie de culto feminino e a súas palabras e os seus corpos ridiculizan a rigorosidade dos límites e o carácter fixo das identidades. Non cabe dúbida, en definitiva, de que estas vellas harpías detestables teñen estado lendo toda a teoría feminista máis recente saída de París.

agora ben, o meu entusiasmo de antano por estas vellas adiviñas de dedos longos precisa hoxe unha importante matización. A negatividade das bruxas, que terxiversan definicións e cometen “un acto sen nome”, supón certamente unha ameaza para unha orde social ríxida como a da Escocia de Macbeth. Pero é tamén unha ameaza para calquera outra orden social concibible. Estas desdentadas e vellas lanzadoras de maleficios son inimigas da sociedade política como tal. A súa negatividade considera aborrecible a propia existencia positiva, e non só a existencia positiva dos nobres escoceses manchados de sangue. De aí que non poidan proporcionar alternativa política algunha a eses homes de armas asasinos. No fondo, obteñen un obsceno deleite da desmembración da vida creada: non en vano lanzan vísceras envelenadas, un dedo de bebé, un ollo de tritón, unha lingua de can e unha pata de lagarto ao beberaxe repugnante que ferve no caldeiro.

non é casual que as propias bruxas estean “desanimalizadas”. Non semellan estar constrinxidas polos seus corpos, pois aparecen e desaparecen a vontade. Neste aspecto (a súa existencia non corpórea) remedan a figura do “bufón” shakesperiano, quen tamén é unha especie de camaleónico transfigurador de formas e tamén pronuncia unha especie de verdade á súa maneira: en clave de enigmas e adiviñas. Pero a incorporeidade, como lle sucede ao Ariel de A Tempestade, ten os seus pros e contras. Supón, como moito, unha forma negativa de liberdade. Ariel evapórase en canto recibe a súa liberdade. É de supor que este desdén polo finito e o material sexa tamén propio das bruxas.

agora ben, precisamente o que confire a estas andróxinas comedoras de serpes o seu carácter revolucionario (o feito de que parezan dispostas a subverter a sociedade política como tal) tamén suxestiona a súa pexa. Poden rexeitar a orde social no seu conxunto porque rexeitan calquera criatura existente. Non é que isto sexa diferente do mundo que habitan, inda que ambas esferas se entrecrucen de cando en vez. Semellante rexeitamento do creado, como temos visto, ten sido tradicionalmente asociado co mal. O repudio xeral do ser significa unha negación non so das xerarquías masculinas, senón tamén da diferenza e da diversidade. Na noite das bruxas de Macbeth, todos os gatos semellan pardos. Hai algo bo neste socavar identidades celosamente protexidas: por conducir os guerreiros aristócratas á súa ruína. Pero tamén algo malo: a fusión indiscriminada de todo con todo e a negación das diferenzas.

o mal asóciase coa lama porque, como esta, é monótono e amorfo. No relato de O estraño caso do Dr Jekyll e Mr Hyde (Robert Louis Stevenson), Jekyll cre que, “con toda esa enerxía vital” súa, o malvado Hyde ten “algo non só de infernal, senón tamén de inorgánico. E isto era o espantoso: que a lama da foxa parecera emitir berros e voces; que o que estaba morto e carecía de forma usurpara as funcións da vida”. O mal ten a uniformidade da merda ou dos corpos nun campo de concentración. É como ese engrudo espeso ao que as tres irmás van engadindo tranquilamente de todo: dende a lingua dun can ata o dedo dun bebé morto ao nacer. Pode que un dos rostros do mal sexa elitista, pero o outro é xustamente o contrario. As cousas creadas son demasiado triviais como para que pague a pena facer distincións entre elas. Tanto os inocentes coma os culpables que aparecen en Macbeth resultan desgarrados polo proceso letal que as bruxas encetan. Aí non hai moito que celebrar.

tamén deberiamos ser escépticos a respecto das irmás noutro sentido. Ao atoparse fóra da sociedade política, carecen de obxectivos ou aspiracións. E esta falta de interese polo mañá reflíctese no feito de que viven nun tempo cíclico, non lineal.

para as bruxas o tempo móvese en círculos, non en liña recta como fai (en van) para Macbeth (“mañá e mañá e mañá …”). O tempo lineal é o medio no que se moven a ambición e o éxito, pero a estas arteiras harpías asociámolas coa danza en círculos, cos ciclos lunares e coa repetición verbal. Tamén dan a volta ao tempo por medio da súa previsión profética. Para elas o futuro xa sucedeu. Pero cando logran inocular en Macbeth a súa negatividade, esta adopta nel a forma dun desexo que se estende interminable cara o porvir. Isto explícase porque os seres humanos, a diferenza das bruxas, viven dentro do tempo. A negatividade convértese nunha especie de “ambición inquieta” que nunca se conformará co presente, senón que debe anulalo continuamente na súa ansia por alcanzar o seguinte logro. Nesta obra cada paso que ese desexo da para consolidarse vaino desenvolvendo un pouco máis alá. Macbeth acaba perseguindo unha identidade que lle proporcione seguridade pero esta resúltalle continuamente esquiva. O desexo anúlanse a si mesmo a medida que avanza. As accións emprendidas para blindar o estatus rexio de Macbeth non fan máis que derrubalo. Así que a nada das bruxas, unha vez se introduce na historia humana, devén puramente destrutiva. Móstrasenos como o baleiro presente no propio corazón do desexo e que o empurra a propósitos inda máis fracasados e infrutuosos. Hai, como temos visto, un tipo de “nada” bo e outro malo, e ben se podería afirmar que os pérfidos espectros desta obra combinan ambos.

por que queren estas harpías de dedos longos abater a Duncan, a Macbeth, a Banquo, á familia de MacDuff e a uns cantos personaxes máis? A obra non aventura unha conxectura. E non da resposta porque non a hai. Os enganos mortais das bruxas carecen por completo de propósito. Non teñen ningún fin concreto en mente, como tampouco o teñen as súas danzas en círculos en torno ao caldeiro. As irmás non se propoñen conseguir nada, pois a idea mesma de logro forma parte desa sociedade que repudian. O logro pertence ao ámbito de medios e fins, causas e efectos, e ese ámbito é alleo a estas feministas que chapuzan na cotra. Son feiticeiras, non estrategos. Buscan destruír a Macbeth non porque sexa home de mal corazón (de feito, non o era ata que se encontraron), senón simplemente porque lles mola.

he aquí unha idea que semella ocupar un lugar central no concepto de mal: non ten (ou non parece ter) propósito práctico algún. O mal é unha total ausencia de obxectivos. Algo tan rutineiro como un obxectivo ou unha finalidade embazaría a súa pureza letal. Nisto remeda a Deus, quen, de existir, non é porque teña motivo algún para facelo. El é a súa propia razón de ser. Tamén creou o universo por simple entretemento e non porque perseguira un obxectivo con elo. O mal rexeita a lóxica da causalidade. Se tivera un fin en perspectiva, estaría internamente dividido, non sería autoidéntico, iría por diante de si mesmo. Pero a nada non pode torarse dese xeito. Por iso non pode existir realmente no tempo, pois o tempo ten que ver coa diferenza, mentres que o mal é aburrido e perpetuamente idéntico. É nese sentido no que se di que o inferno é para toda a eternidade.

tradución dun  fragmento de

Terry Eagleton On Evil (2010), pp. 79-85

macbeth e as bruxas (a1, e3)

           tronos. entran as tres bruxas

primeira bruxa – onde estiveches, irmá?

segunda bruxa – matando quiros.

terceira bruxa – irmá, ti onde?

primeira bruxa -
  a muller dun mariñeiro tiña castañas no mandil, 
  mastigaba, mastigaba, mastigaba. "dame!" díxenlle: 
  "lisca de aí, bruxa!" roña a gorda sarnosa.

    o home foise a Aleppo ao mando do Tigre:

    pero nun cribo ata alá navegarei

    e, coma rato sen rabo,

    dareille que te dalle dalle. 
segunda bruxa – vento che darei.

primeira bruxa – ben me parece.

terceira bruxa – eu tamén.

primeira bruxa –
  o resto xa o teño eu,

    e os propios portos que tocan

    todos os agochos que saben

    nas cartas do navegante.

    chuchareino como se chucha na palla:

    sono nin noite nin día

    colgará pálpebras sobre faiado

    facendo que o home non viva:

    esgotado sete noites por nove veces nove

    minguará do cumio á desesperanza:

    inda que non poida extraviar a súa cortiza,

    sufrirá as sacudidas da tempestade.

    mirade o que teño.

segunda bruxa – a ver, a ver.

primeira bruxa –

   aquí está o polgar dun piloto,

    náufrago cando á casa volvía.

           son de tambores.

terceira bruxa –

  tambores, tambores! 
  Macbeth achégase.

TODAS –  
  misteriosas irmás, xuntas da man, 

  ás lindes do mar e a terra, 

  así van e xiran, e xiran: 
  tres cara ti, tres cara min 
  e tres de novo, ata facer nove. 

  silenzo! O feitizo está feito.

           entran MACBETH e BANQUO.

MACBETH – día tan fétido e fermoso non teño visto.

BANQUO –

  a que distancia cae Forres? — que son estas 
  tan mirradas e extravagantes na vestimenta, 
  que non semellan habitantes da terra, 
  e, sen embargo, nela están? vivides? ou sodes quen 
  que home vos pregunte? semella que me entendedes, 

  pois cadansúa a un tempo osudos dedos pousa 

  en labres encarquillados: deberiades ser mulleres, 
  e, sen embargo, as barbas impídenme interpretar 
  que iso sexades.

MACBETH – falade, se sodes quen: que sodes?

primeira bruxa – saúde, Macbeth! saúde para ti, Señor de Glamis!

segunda bruxa – saúde, Macbeth, saúde para ti, Señor de Cawdor!

terceira bruxa – saúde, Macbeth, que a Rei chegarás!

BANQUO –

  bo señor, por que vos alterades, e semellades temer 
  cousas que tan fermosas soan? — en nome da verdade, 

  sodes fantasía, ou iso exacto 

  que por fóra mostrades? meu nobre compañeiro 

  saudades con graza evidente e gran predición

    de ter nobreza e esperanza real,

    que semella completamente absorto; a min non me falades.

    se sabedes mirar na semente do tempo,

    e dicir que grao medrará e cal non,

    faládeme entón a min, que nin suplico nin temo

    nin favor nin odio voso.

primeira bruxa – saúde!

segunda bruxa – saúde!

terceira bruxa – saúde!

primeira bruxa – menos ca Macbeth, e máis.

segunda bruxa – non tan feliz, por iso moito máis.

terceira bruxa –
  procrearás reis, inda que ti non o sexas: 
  saudemos todas, a Macbeth e Banquo!

primeira bruxa – a Banquo e Macbeth, saúde!

MACBETH –
  agardade, falantes imperfectas, dicídeme máis: 

  ao morrer Sinel fun Señor de Glamis; 
  pero como de Cawdor? o Señor de Cawdor vive, 
  un cabaleiro próspero; e ser rei 
  ultrapasa toda crenza, 
  non máis que ser Cawdor. dicide de onde

  tirades esta estraña información, ou por que

    neste páramo desolado detedes a nosa marcha

    con saúdo tan profético? falade, ordénovos.

           as bruxas esvaecen.

BANQUO –
  a terra ten burbullas, como a auga, 
  e estas son desa caste. onde desapareceron?

MACBETH –

  no aire; e o que semellaba corpóreo disipouse

    como bafo no vento. se tiveran quedado!

BANQUO –
  estaban esas cousas aquí mentres falabamos? 

  ou tennos virado insensato o celme

    que apresa a razón?

MACBETH – os teus fillos serán reis.

BANQUO – ti serás rei.

MACBETH – e Señor Cawdor tamén: non soaba así?

BANQUO – a ese mesmo refrán. quen anda aí?

           entran ROSS e ANGUS.

ROSS –
  o Rei recibiu con agrado, Macbeth, 

  as novas do teu éxito; e ao ler

    a túa ventura na loita dos rebeldes      

    asombro e parabéns compiten por saber 

  que pertence a ti e a el. así feito calar, 
  considerando o resto do mesmo día, 

  atópate entre as rexas liñas de Noruega, 

  sen que temas o que lograches facer, 

  estrañas imaxes da morte. densas historias 
  traían mensaxe tras mensaxe; e cada un portaba 
  parabéns para ti pola gran defensa do seu reino, 
  e derramábaos aos seus pes.

ANGUS –

                                    envíasenos 
  ofrecerche do noso real señor grazas; 

   e anunciarte na súa presenza, 
  non pagarche.

ROSS – 
  e, como proba dun maior honor, 
  ordenoume, no seu nome, te chame Señor de Cawdor: 

  ao que engado, saúde, valerosísimo Señor! 

   pois o mereces.

BANQUO – que, pode o demo falar a verdade?

MACBETH –
  o Señor de Cawdor vive; por que me invistides 

  con roupas emprestadas?

ANGUS – 
                                   quen o era inda vive; 

  pero sometido a ominoso xuízo conserva a vida 

  que merece perder. se en combinación 

  cos de Noruega, se en apoio da rebelión 
  con axuda e ocultas vantaxes, ou de ambos xeitos 

  traballou pola destrución da súa patria, non o sei; 

  pero a traizón capital, confesa e probada, 
  o ten derrubado.

MACBETH  [aparte.] –
                                   Glamis, e Señor de Cawdor! 

  o mellor está por vir.

           [a ROSS e ANGUS.]

                                         grazas polos vosos esforzos.

           [Aside to BANQUO.]

  non esperas que os teus fillos sexan reis, 
  se as que me deron o Señorío de Cawdor 

  llelo prometeron a eles?

BANQUO  [aparte.] 
                                   se te fías diso

  inda podería conducirte á coroa, 
  ademais do Señorío de Cawdor. mais resulta estraño; 
  e ás veces, para forxar a nosa perdición, 
  os instrumentos da escuridade cóntannos verdades, 

  gáñanos con honestas bagatelas, para traizoarnos 
  con graves consecuencias.—

           [a ROSS e ANGUS.]

  curmáns, prégovos unhas palabras.

MACBETH [aparte.] 
                                   ditas dúas verdades, 

  como prólogos felices da gran representación
  do tema imperial.— 
                                   grazas, cabaleiros.            

           [aparte.]

  esta sedución sobrenatural 
  non pode ser mala, non pode ser boa: se mala, 

  por que me ten dado mostra de éxito
  comezando cunha verdade? son Señor de Cawdor. 
  se boa, por que cedo a esa suxestión 

  cuxa horrible imaxe me desconxunta os cabelos 

  e fai que o corazón me bata contra as costelas, 

  fóra do uso natural? os medos de agora 
  son menores que os horrores da imaxinación: 

  o meu pensar, cuxo crime inda non é máis que fantasía, 

  convulsiona tanto a miña humana condición que a función 

  sufócase coas conxecturas, e nada é 
  senón o que non é.

BANQUO – fixádevos, como o noso compañeiro está absorto.

MACBETH  [aparte.] 
  se as circunstancias me fan rei, ben, que me coroen, 

  sen facer eu nada.

BANQUO –
                                   novos honores recaen nel, 

  e como a roupa nova, non se amoldan 
  senón ao usalos.

MACBETH  [aparte.] 
                                   que sexa o que teña que ser, 

  tempo e momento percorren ata o máis áspero dos días.

BANQUO – valeroso Macbeth, quedamos á vosa disposición.

MACBETH –
  desculpádeme: o meu obtuso cerebro ocupábase 

  con cousas esquecidas. nobres cabaleiros, os vosos esforzos

    están gravados alí onde cada día pasarei

    a folla para lelos. vaiamos onde o rei.

        [aparte a Banquo.]

  reflexiona sobre o acontecido, e, dentro dun tempo,

    téndoo sopesado, falemos

    abertamente un co outro.

BANQUO – de bo grado.

MACBETH – ata entón, abonda.— imos, meus amigos.

           vanse.

capa da edición de GK Hunter, 1967

1 – esta importante escena xunta a tese e a antítese que representarían as dúas primeiras – as irmás engurradas e os soldados sanguentos logo da batalla. Revélanos a natureza de Macbeth e contrástaa coa de Banquo, pero deixa o futuro aberto.

2 – o Tigre saíu de Inglaterra o 5 de decembro de 1604 e regresou logo dunha travesía chea de avatares o 27 de xuño de 1606: 568 días, case as “esgotado sete noite por nove veces nove”.

3 – polo argumento, Macbeth exemplificaría aquilo de “non hai crime sen castigo;” pero ten moito menos que ver co descubrimento do crime que coa revelación do criminal ante si mesmo. A obra desprégase a partir do interese suscitado polo heroe; e o heroe aquí e un criminal; ou mellor, un home obsesionado coas tendencias criminais, tan universais, que describimos co termo de ‘mal’. A obra é unha descuberta ou anatomía do mal. De todas as obras de Shakespeare, Macbeth é a máis obsesivamente relacionada co mal. Outros ‘malos’ tiñan aparecido antes (Aaron, Don John, Shylock, Claudio, Iago, Edmund) pero o mal era apenas unha sombra no medio das raiolas do sol, a carón de Desdémona, Cordelia, Beatriz, Tito ou Otelo. Aquí o mal é, por unha vez e sen dúbida algunha, máis grande, fascinante e efectivo que a pálida representación do ben. Macbeth cae, pero non esencialmente por causa do poder dos seus inimigos. Produce a súa propia destrución; o movemento que sitúa a Malcolm, Macduff e Seyward por riba del é xerado, en primeiro termo, pola súa propia tendencia descendente e só secundariamente polo que eles son quen de facer (tradución mala do inicio da introdución da edición de G.K. Hunter, 1967).