vicio inherente

2009

Voluntaria ou non, a viaxe a que o mandara Vehi con aquela poción máxica foi tal que Doc seguía esperando esquecela co tempo.
Todo comezara, ao parecer, facía uns tres mil billóns de anos, nun planeta dun sistema solar binario bastante lonxe da Terra. Doc daquela era algo así coma Xqq, e debido aos dous soles e a como amencían ou se poñían, traballaba a turnos moi complicados, limpándoo que deixaba unha manchea de científicos-sacerdotes que inventaban cousas nunhas instalacións xigantescas que anteriormente tiñan sido unha montaña de osmio puro. Un día oíu balbordo nun corredor inferior semirestrinxido e foi botar un ollo. Operarios normalmente sedados e estudiosos estaban ás carreiras dun lado para outro movidos por un xúbilo incontrolable. Non paraban de berrar, “conseguímolo!”. Un deles agarrou a Doc., ou mellor dito, a Xqq. “Aquí o está, o suxeito perfecto!”. Case sen darse conta estaba asinando pases, e ao estar disfrazado co que pronto sabería era unha vestimenta de hippie clásico do planeta Terra, e trasladalo a unha sala na que palparexaba a luz dun xeito estraño e na que se repetían motivos dos Looney Tunes nun mosaico repetidos obsesivamente en varias dimensións simultaneamente en frecuencias claramente audibles e espectrais innomeables ... O persoal do laboratorio explicáballe mentres que acababan de inventar a viaxe polo tempo intergaláctico e que estaba a piques de ser enviado ao universo e quizás 3 trillóns de ano no futuro. “Ah, e outra cousa,” xusto antes de pulsar o último interruptor, “o universo? estivo como a ... expandirse? Así que cando chegues, todo o resto pesará o mesmo, pero será máis grande? con todas as moléculas separadas? excepto ti – ti terás o mesmo tamaño e densidade. O quere dicir que medirás un pé menos que todos os demais, pero moito máis compacto. Coma un sólido?
“Podo atravesar paredes?” preguntou Xqq, pero para entón o espacio e o tempo, como el os coñecía, por non mencionar o son, a luz, e as ondas cerebrais, estaban a sufrir estes cambios sen precedentes, e o seguinte foi que estaba na esquina de Crista da Duna co Bulevar de Praia Gordiña mirando o que semellaba unha interminable procesión de mozas en bikini, das que algunhas lle sorrían e lle ofrecían uns delgados obxectos cilíndricos cuxos productos de oxidación aparentemente foran pensados para inhalar ...
Resultou que podía atravesar muros sen morteiro sen moito problema, inda que, ao carecer de visión de raios x, meteuse en leas desagradables con tacos de madeira nas paredes e co tempo reduciu a práctica. A súa nova hiperdensidade tamén lle permitiu ás veces desviar armas simples que lle apuntaban con intencións hostís, inda que as balas eran outra historia, e tamén aprendeu a evitalas no posible. Lentamente a Praia Gordiña da súa viaxe fundiuse coa versión normal e empezou a asumir que as cousas volvían ao costume, excepto cando, de cando en vez, se esquecía e se arrimaba á parede e de súpeto se atopaba medio dentro medio fora e tentando desculparse con alguén ao outro lado.
- Ben, supuxo Sortilexio, a moitos de nos incomódanos descubrir algún aspecto segredo da nosa personalidade. Pero non é como para poñerse a medir tres pés de alto e ter a densidade do chumbo.
- É doado dicilo. Inténtao.

Tradución ao galego por XINDIRIZ do texto tirado de
THOMAS PYNCHON Inherent Vice. The Penguin Press, New York (2009); páxinas 106 – 107.