meu amor,

www.openculture.com 

o 28 de marzo de 1941, martes, con 57 anos, Virginia vestiu unha casaca, encheu os petos de pedras e fixo por afogarse no río Ouse. antes, logo dun colapso nervioso, escribiulle a Leonard.

Leonard era marido seu, mais tamén amigo e editor. quizás o termo máis acertado para describir a súa relación sería amigo, porque a Virginia os homes nom lle ‘interesaban’.

ela nunca acababa de revisar os seus escritos; por iso, el ‘roubáballos’ e mandábaos a imprensa. ela seguía a editar ata que un día el chegaba a casa e lle dicía: ‘podes para de revisar, o libro está na imprensa, hai semanas que está terminado’.

ela enfurecía, mais logo llo agradecía, pois así podía comezar outro libro.

estas son as liñas que lle deixou escritas aquel día de marzo:

Dearest,

I feel certain I am going mad again. I feel we can’t go through another of those terrible times. and I shan’t recover this time. I begin to hear voices, and I can’t concentrate. So I am doing what seems to be the best thing to do. You have given the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don’t think two people could have been happier till this terrible disease came. I can’t fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see, I can’t even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that – everybody knows it. If anyone could have saved me it would have been you. Everything has gone from me except the certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer.

I don’t think two people could have been happier than we have been.

V.

meu amor,

teño a certeza de estar volvendo a perder a razón. creo que nom podemos volver a pasar as mesmas atrocidades de antes. e desta nom me vou recuperar. comezo a oír voces, e nom de dou concentrado. por iso vou facer o que mellor me parece. tesme proporcionado toda a ledicia que se pode dar. tes sido, en todo, todo o que alguén pode chegar a ser. nom creo que dúas persoas teñan sido máis felices ata que chegou esta terríbel doenza. xa nom dou loitado. sei que estou arruinando a túa vida, que sen min poderías traballar. e sei que o farás. xa ves, nin son quen de escribir isto como é debido. nom son quen de ler. o que quero dicir é que che debo a ti toda a ledicia da miña vida. tes tido tanta paciencia e sido tan incribelmente bo comigo. quero dicir que –

o saben todos. se houbese alquén que me puidese salvar ese terías sido ti. nom me queda nada excepto a certeza da túa bondade. nom podo seguir arruinándoche a vida.

nom creo que dúas persoas teñan sido máis felices do que nós fomos.

V.

FONTE DETURPADA: Pensar Contemporâneo