 |
| www.openculture.com |
o 28 de marzo de 1941, martes, con 57 anos, Virginia vestiu unha
casaca, encheu os petos de pedras e fixo por afogarse no río Ouse. antes, logo
dun colapso nervioso, escribiulle a Leonard.
Leonard era marido seu, mais tamén amigo e editor. quizás o
termo máis acertado para describir a súa relación sería amigo, porque a Virginia os homes nom lle ‘interesaban’.
ela nunca acababa de revisar os seus escritos; por iso, el ‘roubáballos’
e mandábaos a imprensa. ela seguía a editar ata que un día el chegaba a casa e
lle dicía: ‘podes para de revisar, o libro está na imprensa, hai semanas que
está terminado’.
ela enfurecía, mais logo llo agradecía, pois así podía comezar
outro libro.
estas son as liñas que lle deixou escritas aquel día de marzo:
Dearest,
I feel certain I am going mad again. I feel we can’t go through another of
those terrible times. and I shan’t recover this time. I begin to hear voices,
and I can’t concentrate. So I am doing what seems to be the best thing to do. You
have given the greatest possible happiness. You have been in every way all that
anyone could be. I don’t think two people could have been happier till this
terrible disease came. I can’t fight any longer. I know that I am spoiling your
life, that without me you could work. And you will I know. You see, I can’t
even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the
happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and
incredibly good. I want to say that – everybody knows it. If anyone could have
saved me it would have been you. Everything has gone from me except the
certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer.
I
don’t think two people could have been happier than we have been.
V.
meu amor,
teño a certeza
de estar volvendo a perder a razón. creo que nom podemos volver a pasar as
mesmas atrocidades de antes. e desta nom me vou recuperar. comezo a oír voces,
e nom de dou concentrado. por iso vou facer o que mellor me parece. tesme proporcionado
toda a ledicia que se pode dar. tes sido, en todo, todo o que alguén pode
chegar a ser. nom creo que dúas persoas teñan sido máis felices ata que chegou
esta terríbel doenza. xa nom dou loitado. sei que estou arruinando a túa vida,
que sen min poderías traballar. e sei que o farás. xa ves, nin son quen de
escribir isto como é debido. nom son quen de ler. o que quero dicir é que che
debo a ti toda a ledicia da miña vida. tes tido tanta paciencia e sido tan incribelmente
bo comigo. quero dicir que –
o saben todos. se
houbese alquén que me puidese salvar ese terías sido ti. nom me queda nada
excepto a certeza da túa bondade. nom podo seguir arruinándoche a vida.
nom creo que dúas
persoas teñan sido máis felices do que nós fomos.
V.
FONTE DETURPADA: Pensar Contemporâneo
