É país
norteño; tempo frío, corazóns fríos.
Frío;
tempestade; bestas salvaxes no bosque. Unha vida dura. Casas feitas con leños,
escuras e afumadas dentro. Haberá unha icona basta da virxe detrás dunha candea
que se consome, a pata dun porco colgada a curar, unha restra de champiñóns que
se seca. Unha cama, un banco, unha mesa. Vidas ásperas, breves, pobres.
Para estes
leñadores das terras altas, o demo é tan real coma ti ou coma min. Incluso
máis; non nos viron, nin sequera saben que existimos, pero ao demo albíscano
nos camposantos, esas moradas de mortos lóbregas e conmovedoras onde as
sepulturas están sinaladas con retratos dos defuntos ao estilo naif e non hai
flores que pórlle diante, alí non medran flores, por iso poñen pequenos
exvotos, petadiñas de pan, ás veces unha torta que veñen os osos, torpes, dende
as marxes do bosque a roubar. A medianoite, especialmente na Walpurgisnacht, o
demo celebra merendas nos camposantos e invita as meigas; logo desenterran os
cadáveres frescos, e cómenos. Calquera cho pode contar.
Restras de
allos nas portas afastan os vampiros. Un neno de ollos azuis nado cos pes por
diante na noite de san xoán será clarividente. Cando descobren unha meiga -
algunha vella á que lle maduran os queixos mentres que os das veciñas se
estragan, outra vella cun gato negro que oh sinistro! a segue a todos os lados e a todas as horas, ispen a bruxa, búscanlle os
estigmas, o pezón supernumeral do que lamben o seus. Non tardan en atopalo.
Logo apedréana ata matala.
Inverno e tempo frío.
Vai visitar a avoa, que ten estado doente. Lévalle as
tortas de avea que fixen para ela na lareira e unnha potiña de manteiga.
A rapaza, boa, fai o que lle di súa nai - unha difícil
andaina de cinco millas, polo bosque; non te desvíes do camiño por causa dos
osos, o xabarín, os lobos famentos. Toma, colle o coitelo de caza de teu pai;
sabes usalo.
A nena tiña unha chaqueta costrosa de pel de ovella
para gardarse do frío, coñecía o bosque demasiado ben para temelo pero debe
estar sempre alerta. Cando oíu o espantoso ouleo dun lobo, deixou caer os
agasallos, botou man do coitelo e enfrontouse á besta.
Era enorme, ollos vermellos e fociños grisallos e
babeantes; calquera que non fora fillo de montañeiro tería morto do susto ao
velo. Foille á gorxa, como fan os lobos, pero ela tiroulle co coitelo de seu
pai e cercenoulle a man dereita.
O lobo arfou, case laiou ao ver o que lle pasara; os
lobos son menos varudos do que semellan. Marchou desconsolado dando tombos
entre as árbores como ben puido sobre as tres pernas, deixando un rastro de
sangue detrás del. A rapaza limpou o fío do coitelo sobre o mandil, envolveu a
gadoupa no pano no que súa nai envolvera as tortas e seguiu cara á casa da
avoa. Ao pouco resulta que nevou tanto que o camiño e calquera pegada, rastro
ou pisada que puidera haber nel se varreron.
Atopou que a avoa estaba tan doente que encamara e
durmía inqueda, xemendo e tremendo tanto que a rapaza deduciu que tiña temperatura.
Tentoulle a fronte, ardía. Sacudiu o pano da cesta para pórllo á vella a xeito
de compresa fría, e a gadoupa do lobo caeu no chan.
Pero xa non era a gadoupa dun lobo. Era unha man,
seccionada polo pulso, unha man curtida polo traballo e coas penchas da vellez.
Tiña un anel de voda no anular e unha verruga no índice. Pola verruga soubo que
era a man da avoa.
Tirou das sabas pero a vella espertou, e niso, comezou
a baterse, con berros e urros coma un ser posuído. Pero a rapaza era forte, e
armada co coitelo de seu pai; foi quen de suxeitar á avoa tempo abondo para ver
que lle causaba a temperatura. Había un toco sanguinoso onde tería que estar a
man dereita, xa purulento.
A rapaza persignouse e berrou tanto que os veciños
oírona e entraron ás carreiras. Pola verruga na man recoñeceron o pezón dunha
bruxa; levaron a vella, co que tiña posto, fóra, á neve e con paus, bateron na
vella ata a linde do bosque, e guindáronlle pedras ata que caeu morta.
Agora a rapaza vive na casa da avoa; prosperou.
si, a nosa lingua ten pronunciado innúmeras palabras.
